bericht #10 van brugwachter teus

Pleur
Terwijl de hele wereld tegenwoordig aan de espresso, cappuccino of frappucino zit, zet ik mijn koffie nog ouderwets met een filtertje, drie schepjes roodmerk en een lepeltje Buisman. Maar wie-weet, misschien is ook dat tegenwoordig al weer hip? Als er niet teveel aanloop is doe ik de hele dag met een pot. Al die heisa over verse koffie! Juist tegen een uur of vier ‘s middags is ie op z’n lekkerst; gitzwart met een bittertje. Onder collega’s ook wel ‘brugwachterspleur’ genoemd. Koffie waar je ook tijdens een lange dienst van wakker blijft. 
Ik had vanochtend net mijn tweede kop koffie ingeschonken toen er werd aangeklopt. Voor de deur stond een mooie jonge vrouw met een gebloemde mok in haar ene hand. Of ze binnen mocht komen? ‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘heb je soms zin in koffie?’ 
‘Ik heb juist koffie voor u meegebracht!’, zei ze, ‘Hier, de lekkerste bak van ’s-Hertogenbosch.’ Inderdaad, de koffie was niet slecht, er dreef een schuimig laagje melk op waar ze heel kunstig een palmboompje in had getekend. ‘Ik heet Neeltje,’ zei ze, ‘en eigenlijk zijn we collega’s. Twee brugwachtershuisjes verderop zitten wij met De Camping. We bedienen geen brug, we bedienen mensen die zin hebben in een kop koffie.’ 
Het was een gezellige ochtend met Neeltje die me van alles over Den Bosch vertelde. Aardige meid, alleen een ding viel me wél van haar tegen: ze heeft geen slok genomen van mijn brugwachterspleur.