‘Hoe zijn ze dit jaar?’
‘Lekker vet, niet te zout en mooi rood op de graat.’ ‘Doe er maar twee, eentje gelijk opeten.’ Terwijl ik de eerste Hollandse nieuwe aan zijn staart naar binnen laat glijden zie ik vanuit mijn ooghoeken een jonge vrouw langs de viswinkel fietsen. Ik verslik me bijna. Dimphy, kan niet missen! Ze fietst richting de Hinthamerbrug. Paniekerig bedenk ik dat het beter is als ik me daar even niet vertoon. Dimphy komt haar geld opeisen en behalve dat ik het niet heb, heb ik ook nog niet besloten wat ik zal doen: wél of niet betalen? Voorlopig dus maar even hier binnen blijven. ‘Ik denk dat ik deze meteen ook maar opeet.’ Tijd rekken. Zolang ik hier veilig binnen zit, heb ik in elk geval minder kans om haar tegen het lijf te lopen. Feit is: hoe fluwelig-zacht ook deze tweede haring smaakt, ik kan er niet meer van genieten. Steeds weer kijk ik gejaagd naar buiten om te zien of zij op haar racefiets langs rijdt. De visvrouw begint me ondertussen argwanend te beloeren. Gauw bestel ik nog een derde haring die ik met een opkomende misselijkheid naar binnen werk. De vis wordt duur betaald ja. Voor mij voorlopig even geen haring meer.
0 Comments
Leave a Reply. |
Ik ben Brugwachter Teus. Samen met mijn hond Henk woon en werk ik per 1 april in het brugwachtershuisje aan de Hinthamerbrug - Archieven
September 2021
Categorieën |