ZIT EEN VAKANTIE ER DIT JAAR - VANWEGE HET CORONAVIRUS – NIET IN?
NIET GETREURD! BOEK EEN FANTASIEOVERNACHTING IN HET HINTHAMERHOTEL EN JE SLAAPT EXCLUSIEF EEN NACHTJE ONDER DE BRUG! HIERONDER LEES JE DE ERVARINGEN VAN MONIEK GAST 1. Sinds een jaar of 4 slenter ik als Bosschenaar met mijn vriendje uit een andere stad, door mijn Den Bosch. Dat is echt fijn. Na al die tijd was ik bijna vergeten in wat een majestueus bolwerk ik al ruim mijn halve leven woon. Overal mooie inkijkhoekjes, verrassend pittoreske pleintjes, zorgvuldig geconserveerde oudheid en altijd in stilte gehulde doorgangen naar een volgend adembenemend moment met persoonlijke herinneringen. Ik kan weer echt van mijn stad genieten, zo mooi. Maar dan. Als we samen de Zuid-Willemsvaart oversteken, richting de Hinthamerstraat. We stoppen dan altijd even voor een praatje bij Krijn en het Hinthamerhotel. Eigenlijk is Krijn de enige die ik ken die zo zwijgzaam is, maar o zoveel te vertellen heeft. Alleen al als je door de ruit naar binnen loert, zie je zijn rijke leven aan je voorbijtrekken. Verdrietig hoe het met zijn lief gelopen is, fijn dat hij die prachtige foto nog aan de wand heeft hangen. “Kom anders eens kijken”, had Krijn die middag ons gezegd, waarna we met grote verwachting afdaalde naar de hotelkamers. De gang, even feeëriek als de bonte verzameling uit zijn tijd als sluiswachter, lachte ons toe. Het was de kamer direct onder de hotelreceptie waaraan we ons hart hebben verpand. Gevuld met Brabants bont, rozenkransen, bidprentjes en andere religiosa, bevreemdende steampunkkunst van lokale ambachtslui en ontelbaar veel gezelschapsspellen, lieten we ons vollopen met de goede bedoelingen van Krijn. Eigenlijk wilden we niet meer weg. Zo vangt Krijn zelfs de meest gewortelde Bosschenaar. Heerlijk toch?
meer info over de schrijfwedstrijd klik hier
0 Comments
1e gasten!
Vannacht de eerste hotelgasten ontvangen. Met een royale korting mochten deze twee studentes een nachtje proefslapen in de luxe Hinthamersuite met sluiszicht. Op het evaluatieformulier dat ze vanochtend voor me invulden las ik dat ze heerlijk hadden geslapen. Bovendien kreeg ik complimenten voor de gebakken eieren met spek die ik als ontbijt serveerde. Jammer genoeg werd het sanitair met een magere 5- beoordeeld.
NIEUW HOTEL OP DE HINTHAMERBRUG
Met de herinrichting van de Zuid-Willemsvaart beoogt de gemeente ’s-Hertogenbosch een nieuwe toeristische attractie van formaat te realiseren. De VVV voorziet voor 2023 een sterk stijgend aantal bezoekers aan onze stad. Er klonk ook kritiek. “De grote trekpleisters in Brabant raken in versneld tempo overspoeld door internationale toeristen,” waarschuwde Gerwin de Smetter van het NTBLC. “De noodzakelijke spreiding van toeristen stagneert. Waar moeten al die gasten uit binnen- en buitenland in vredesnaam overnachten?” Deze woorden indachtig heeft de gemeente na een roerige raadsvergadering haar fiat gegeven om in het brugwachtershuisje op de Hinthamerbrug de exploitatie van een kleinschalige hotelaccommodatie toe te staan. Per 2 juni a.s. opent het Hinthamerhotel feestelijk haar deuren en biedt het eenieder eenvoudige kamers tegen concurrerende prijzen.
Wat ik nou toch ik in de krant las! Mijn brugwachtershuisje als hotelkamer! Van die krankzinnige gedachte moest ik even bijkomen.
Verwacht men bijvoorbeeld dat ik de gasten ontbijt op bed breng? Die ene WC hier, moet ik die dan delen? En zeker elke dag de bedden opmaken! Ja hoor! ’t Idee! artikel
Vanochtend vond ik een envelop in de bus met een kaartje van Tilly! Hoe het met me ging? Meer stond er niet. Nou ja, ze besloot met veel liefs en dat ik maar gezond moest blijven…
Tilly. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik haar voor het laatst zag. Ze vertrok in de week vóór carnaval, sindsdien is de wereld voorgoed veranderd. Niet alleen voor mij, voor iedereen. Manmoedig puzzel ik me door deze crisis heen maar als ik eerlijk ben; er is geen dag dat ik niet aan haar denk. Wat zou Tilly eigenlijk willen zeggen met die kaart?
PUZZELBEZOEK 2
‘Hoi!’ In de deuropening stond een jongetje dat me nieuwsgierig aankeek. ‘Ik kom hier vanmiddag puzzelen.’ Achter hem zijn moeder die verontschuldigend naar me glimlachte; ‘alleen als het meneer uitkomt Constantijn…’ ‘Natuurlijk komt dat uit!’ zei ik. ‘Ga lekker zitten, dan zet ik een sterke kop thee.’ Maar Constantijn had helemaal geen zin om te gaan zitten. Eerst maar eens goed kijken hoe zo’n brugwachtershuisje er van binnen uitziet. Meteen viel zijn oog op het indrukwekkende bedieningspaneel met al die knoppen. Sowieso hadden knoppen altijd al een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Constantijn uitgeoefend; liften, afstandsbediening, autoraampje, wasmachine, PlayStation… knoppen vroegen erom om ingedrukt te worden en nu hij hier toch in het brugwachtershuisje was, kon hij mooi de brug eens opendraaien. Veel leuker dan puzzelen. Met een voorzichtige vinger drukte hij op de rood-verlichte knop. Onmiddellijk vulde het huisje zich met het schelle gerinkel van de bel voor de slagbomen… In één sprong was ik bij het bedieningspaneel om de procedure te onderbreken. Net op tijd. De bel zweeg, op straat keken de paar voorbijgangers verbaasd naar het brugwachtershuisje. Ik haalde diep adem, ‘Dat kan je maar beter niet doen Constantijn!’ Even later zaten we met een kop thee rond de puzzel. Maar om nou te zeggen dat we erg opschoten, nee. Moeder Renske staarde de hele middag met een dromerige blik over het water van de sluis. ‘Kijk, in dat kleine huisje aan de overkant heb ik ooit nog gewoond.’ En Constantijn? Zo op het oog leek hij helemaal verdiept in de puzzel. Maar als je goed keek verscheen er zo nu en dan een grote glimlach op zijn gezicht.
PUZZELBEZOEK
Gisteren kwamen Duko van 7 jaar en zijn moeder Anna langs om mij te helpen met de kattenpuzzel. Zonder iets te zeggen ging Duko tegenover me zitten en met razendsnelle ogen bekeek hij wat ik tot dan toe gelegd had. Meewarig schudde hij zijn hoofd, ‘er missen nog een paar stukjes voor de rand Krijn.’ Met beweeglijke vingertjes graaide hij door de berg puzzelstukjes en vond in een mum van tijd de ontbrekende. ‘Hier en ja… hier!’ Voor ik het wist had Duko de rand compleet. ‘Dat belooft wat!’ zei ik tegen Anna die trots naar haar zoon keek. ‘Oh ja,’ zei Duko, ‘haast vergeten, de eitjes!’ Uit zijn broekzak haalde hij een zakje paaseitjes. ‘Voor u, omdat het bijna Pasen is.’ Al waren de eitjes door de warmte gesmolten, ze smaakten heerlijk en met onze monden vol witte chocola keken we alle drie tevreden smakkend naar de puzzel.
Terug van nooit weggeweest en een aanrader voor mensen met coronastress; de ouderwetse legpuzzel! Effectieve methode om te onthaasten en voor even alle boze gedachten tot stilstand te brengen.
Het randje heb ik al bijna gelegd, nu komt het moeilijkste.
Gaat het me dit keer wél lukken om een 1000-stukjes puzzel helemaal te leggen? De vorige puzzel was op één stukje na helemaal af. Een stukje! Wanhopig heb ik over de vloer gekropen om dat vervloekte laatste stukje te vinden, maar hoe ik ook zocht, niks. De teleurstelling! Na dagenlang geploeter ontdekken dat er een stukje ontbreekt is om te janken. Ik had mezelf op dat moment bezworen nooit – echt nóóit meer een puzzel te leggen. Maar ja, toen ik deze puzzel met die vijf schattige jonge katjes zag was ik meteen verkocht. Ik mag hopen dat deze wél compleet is.
Deze foto van mijn jeugdvriend Theuntje Struik ontdekte ik vanmiddag tussen een stapel verouderde waterkaarten. Echte vriendjes waren voor mij als schipperskind zeldzaam, altijd waren we onderweg, nooit bleven we ergens lang genoeg om vriendschap te sluiten.
Maar soms had je geluk. Bijvoorbeeld als er langszij een schip aanmeerde waar ook kinderen aan boord waren. Deze foto is gemaakt toen wij naast de ‘LEENTJE-JOHANNA’ uit Hellevoetsluis lagen. Het was hoogzomer en vanwege een stremming bij een sluis was het vrachtverkeer genoodzaakt om te wachten tot alles verholpen was. Theuntje en ik speelden een week lang onafgebroken samen, zwommen in het stinkende water van het kanaal en bouwden een geheime hut onder het dekzeil. Toen na een week de scheepsdiesels weer werden gestart, betekende dat het einde van ons spel. Er kon weer gevaren worden en geld verdiend, de vracht moest naar de bestemming. Hoe zou het met Theuntje Struik zijn? |
Ik ben Brugwachter Teus. Samen met mijn hond Henk woon en werk ik per 1 april in het brugwachtershuisje aan de Hinthamerbrug - Archieven
September 2021
Categorieën |