ZIT EEN VAKANTIE ER DIT JAAR - VANWEGE HET CORONAVIRUS – NIET IN?
NIET GETREURD! BOEK EEN FANTASIEOVERNACHTING IN HET HINTHAMERHOTEL EN JE SLAAPT EXCLUSIEF EEN NACHTJE ONDER DE BRUG!  HIERONDER LEES JE DE ERVARINGEN VAN MONIEK
GAST 1.
Sinds een jaar of 4 slenter ik als Bosschenaar met mijn vriendje uit een andere stad, door mijn Den Bosch. Dat is echt fijn. Na al die tijd was ik bijna vergeten in wat een majestueus bolwerk ik al ruim mijn halve leven woon. Overal mooie inkijkhoekjes, verrassend pittoreske pleintjes, zorgvuldig geconserveerde oudheid en altijd in stilte gehulde doorgangen naar een volgend adembenemend moment met persoonlijke herinneringen. Ik kan weer echt van mijn stad genieten, zo mooi. Maar dan. Als we samen de Zuid-Willemsvaart oversteken, richting de Hinthamerstraat. 
We stoppen dan altijd even voor een praatje bij Krijn en het Hinthamerhotel. Eigenlijk is Krijn de enige die ik ken die zo zwijgzaam is, maar o zoveel te vertellen heeft. Alleen al als je door de ruit naar binnen loert, zie je zijn rijke leven aan je voorbijtrekken. Verdrietig hoe het met zijn lief gelopen is, fijn dat hij die prachtige foto nog aan de wand heeft hangen. 
“Kom anders eens kijken”, had Krijn die middag ons gezegd, waarna we met grote verwachting afdaalde naar de hotelkamers. De gang, even feeëriek als de bonte verzameling uit zijn tijd als sluiswachter, lachte ons toe. Het was de kamer direct onder de hotelreceptie waaraan we ons hart hebben verpand.
Gevuld met Brabants bont, rozenkransen, bidprentjes en andere religiosa, bevreemdende steampunkkunst van lokale ambachtslui en ontelbaar veel gezelschapsspellen, lieten we ons vollopen met de goede bedoelingen van Krijn. Eigenlijk wilden we niet meer weg. Zo vangt Krijn zelfs de meest gewortelde Bosschenaar. Heerlijk toch?

meer info over de schrijfwedstrijd klik hier 

Oh mensen, wat heb ik verlangd naar Dordrecht! En dát terwijl ik al die tijd op het mooiste plekje van Den Bosch woonde. Het stomme is: ik kon er niet van genieten. Hoe aardig de mensen ook waren, hoe indrukwekkend de klokken van de Sint Jan ook beierden en hoe voortreffelijk de Bossche bollen me ook smaakten, ik miste Dordt. Ik miste het Wantij, ik miste mijn Prins Hendrikbrug en bovenal miste ik al die lieve, toeterende, gehaaste, scheldende of juist vriendelijk zwaaiende voorbijgangers. 
Maar ik ben er weer! Terug op de brug in mijn eigen stad. Kan het mooier? 
Bij mijn vertrek gisteren kreeg ik een roerende afscheidstoespraak van Imke, de cheffin van de Bossche brugwachtershuisjes. Toen ze was uitgesproken wist ik van ontroering even geen woord uit te brengen. Ik heb het vaker gezegd: voor afscheid nemen mis ik het talent.
Gelukkig hoeft dat niet meer. Ik ben terug in Dordt en niets of niemand die me hier ooit nog weg krijgt!

Teus is vertrokken, terug naar zijn geliefde Dordrecht. Laat ik eerlijk zijn: als collega was ie een prima gast maar om mee samen te wonen een ramp. Niet te doen. Zijn enige aandeel in ons gezamenlijke huishouden was het zetten van sloten niet te zuipen koffie, zwart als teer en bitter als ossengal. Toch zal ik hem ergens wel een beetje gaan missen, denk ik. ’t Is hoe dan ook jammer dat mét Teus ook Henk weggaat want al noem ik mezelf nog steeds geen hondenmens, toch ben ik erg van dat stomme beest gaan houden.

Natuurlijk heb ik meteen Tilly gebeld. ‘Ik kom er aan!’ riep ze enthousiast door de telefoon en een half uur later parkeerde ze haar volgeladen auto pal voor het huisje. ‘Help eens effe mee met uitladen!’ gebaarde ze. ‘Ik had nog wat spulletjes op zolder. We gaan dat huisje van jou eens effe wat gezelliger maken!’

 
Officiële brief uit Dordrecht: 
Geachte heer Teus, of ik op de hoogte ben dat de Wantijbrug over de N3 vanaf 20 januari 2020 gerenoveerd gaat worden? En dat men verwacht dat dit kan gaan leiden tot extra verkeersdrukte in de stad?
Nee, hoewel mijn Dordtse Facebookvrienden me regelmatig berichten over chaos en lange wachttijden op de Papendrechtsebrug wist ik niet dat de toestand van de Wantijbrug zo penibel was. 
Een van de knelpunten – gaat de brief verder – is de u wel bekende Prins Hendrikbrug. (mijn hart maakte een sprongetje) Om alles in goede banen te leiden en te voorkomen dat de situatie op De Staart door het te verwachten sluipverkeer tot een verkeersinfarct zal leiden, zijn wij op zoek naar een ervaren… 
Even werd het me zwart voor de ogen en dacht ik zelf door een infarct te worden getroffen. Met het zweet op mijn voorhoofd las ik verder: of ik in de gelegenheid was om op korte termijn naar Dordrecht te komen en de opties van een eventuele tijdelijke benoeming te bespreken?

Groot nieuws! Om eerlijk te zijn twijfelde ik wel even of ik dit wel op FB moest delen want de manier waarop ik dit nieuwtje te weten ben gekomen is niet echt fraai. Maar ach, wat zal het!
Teus was juist even met Henk aan het wandelen toen er een aangetekende brief voor hem werd afgeleverd. ‘Geef maar hier,’ zei ik tegen de bezorger, ‘dan zet ik er wel even een krabbel onder.’ De brief droeg het logo van de gemeente Dordrecht en ik zag meteen dat die nogal gehaast en slordig was dichtgevouwen. De envelop liet zich inderdaad gemakkelijk openen.
Geachte heer Teus, 
Graag brengen wij u op de hoogte van geplande renovatiewerkzaamheden aan de Wantijbrug per 20 januari 2020. Wij verwachten dat de noodzakelijke afsluiting van de N3 zal leiden tot extra verkeersdrukte in de stad. Een van de knelpunten is de u wel bekende Prins Hendrikbrug…
Verder kon ik niet lezen want aan de overkant kwamen Teus en Henk aangelopen. Voordat ik de brief gauw terug in de envelop stopte viel mijn oog nog net op de zin: ‘zou u er eventueel voor voelen om…’
Ik moest een juichkreet onderdrukken. Het zal toch niet waar zijn? Teus terug naar Dordrecht en ik eindelijk de enige en echte brugwachter op de Hinthamerbrug!

‘Wat is er dan aan de hand met je dochter?’ vroeg ik door de telefoon. Ik had Tilly voorgesteld om vanavond eens bij haar thuis af te spreken. 
‘Mandy heeft liever niet dat ik jou zie.’
‘Waarom niet?’
‘Ze vindt het niet passen voor iemand van mijn leeftijd.’
‘Wat heeft dat er nou mee te maken?’
‘Hé get mam! roept ze dan, je gaat me toch niet zeggen dat jij op jouw leeftijd nog iets met een vent wil! Blijkbaar vindt Mandy het onsmakelijk dat haar oude moeder nog iets… iets voelt.’

Het wordt steeds ingewikkelder om Tilly in het brugwachtershuisje te ontvangen. Teus zit als een soort kwaadaardige schoonmoeder klaar om haar het hemd van het lijf te vragen. Soms op het onbeschofte af!

‘Vertel eens, wat doet je vader?’ (de arme man is al 38 jaar dood!)

Om Tilly te behoeden voor nóg meer van dit soort vragen loods ik haar dan snel naar buiten en zoeken we een café waar we ongestoord kunnen praten. Tilly en ik hebben elkaar veel te vertellen. Allebei hebben we een lang leven achter ons en het is alsof we al die jaren in korte tijd willen inhalen. 

Zónder Teus erbij.

Herinnering

Nu ik zie hoe de prille liefde tussen Krijn en Tilly opbloeit, moet ik automatisch terugdenken aan mijn tijd met Roos. Alweer een jaar geleden! Hoe zou het met haar gaan? En zou ze nog wel eens aan me denken? 

Teus snapt gewoon niet wanneer hij ergens teveel is! Toen ik gisteren met Tilly binnenkwam en hem een subtiele hint gaf om ‘even’ weg te gaan deed hij alsof hij dat niet begreep. Zelfs toen ik hem met een niet mis te verstaan ‘opzouten’-gebaar suggereerde om ‘eens een flink eind met Henk te gaan lopen’, bleef hij quasi onschuldig zitten en begon tot overmaat van ramp Tilly uit te horen. 

Volgens mij kan ie het niet hebben dat ik een vriendin heb! 

Wat nu? Thuis bij Tilly is geen optie want zij heeft een bemoeizuchtige dochter in huis en hier op de Hinthamerbrug zitten we dus opgescheept met een ziekelijk jaloerse brugwachter.