​Deze foto van mijn jeugdvriend Theuntje Struik ontdekte ik vanmiddag tussen een stapel verouderde waterkaarten. Echte vriendjes waren voor mij als schipperskind zeldzaam, altijd waren we onderweg, nooit bleven we ergens lang genoeg om vriendschap te sluiten.
Maar soms had je geluk. Bijvoorbeeld als er langszij een schip aanmeerde waar ook kinderen aan boord waren. Deze foto is gemaakt toen wij naast de ‘LEENTJE-JOHANNA’ uit Hellevoetsluis lagen. Het was hoogzomer en vanwege een stremming bij een sluis was het vrachtverkeer genoodzaakt om te wachten tot alles verholpen was. Theuntje en ik speelden een week lang onafgebroken samen, zwommen in het stinkende water van het kanaal en bouwden een geheime hut onder het dekzeil.
Toen na een week de scheepsdiesels weer werden gestart, betekende dat het einde van ons spel. Er kon weer gevaren worden en geld verdiend, de vracht moest naar de bestemming.
Hoe zou het met Theuntje Struik zijn?

​Zo te horen komt u niet uit Den Bosch!’
Hoewel ik hier al sinds 1962 woon krijg ik dat nog regelmatig te horen. Mag ik mezelf na al die jaren geen Bosschenaar noemen? Ik vind van wel, Den Bosch is mijn stad. Toch denken sommigen daar anders over, die pikken feilloos dat laatste vleugje Noord-Nederlands uit wat ik lang geleden van mijn ouders meekreeg: een afgeknepen N en de A die voorzichtig afbuigt naar een E-klank. Wat je met de paplepel krijgt ingegoten is er blijkbaar nooit helemaal uit te halen. Als jongen op het schippersinternaat maakte ik er een sport van om Brabantser dan Brabants te praten. Helaas, écht overtuigend werd het nooit. Hoe meer ik mijn best deed, des te groter de afstand. Nooit helemaal elkaars gelijken.
Toen ik een paar jaar geleden in Oude Pekela was om de jongste zus van mijn vader te begraven werd ik door de familie daar met kille gereserveerdheid ontvangen. ‘Is dat er een van ons?’ hoorde ik een mij onbekende neef fluisteren. Nee, dacht ik, hoe het ook zij, ik hoor niet bij jullie, ik hoor bij Den Bosch.

​EEN HART ONDER DE RIEM VOOR AL ONZE HELDEN IN HET WIT!
Hang óók een wit T-shirt met een rood hart voor je raam om te laten zien hoeveel waardering we hebben voor al die geweldige mensen in de zorg.

Ik dacht aan het eind van de middag nog effe snel de stad in te gaan voor een halfje gesneden tijgerwit. Maar wat denk je? Te laat. Lege schappen. Het lijkt wel of dat coronavirus naast paniek vooral een hoop honger veroorzaakt!

Wat wonen er toch een lieve mensen in deze buurt! Misschien komt het door dat tranentrekkende stukje over mij in het BD, waarin duidelijk werd dat geen mens – zélfs een sluiswachter niet – kan rondkomen van niks. Hoe het ook zij, onmiddellijk is er van alle kanten hulp aangeboden: die aardige baardjongen van Boel-bazaar kwam spontaan langs met een geweldige kop koffie, tuinderij de Guit bracht een tas vol vergeten groenten en Ton Kranenburg van hotel de Blauwe Pauw heeft me zoveel geld toegestopt dat ik de komende week weer vooruit kan! En dan werden er vannacht ook nog een paar enveloppen (met inhoud) onder de deur door geschoven. Dank allemaal!

​Wat je in een mensenleven niet allemaal aan spullen verzamelt! Met de verhuizing in aantocht werd het onderhand wel eens tijd om alles in te pakken. Het lijkt zo heerlijk overzichtelijk, je hele bestaan teruggebracht tot zes verhuisdozen. Maar toen ik vanavond een lekker stamppotje wilde klaarmaken (want ja, verhuizen maakt hongerig!) realiseerde ik me dat de pannen natuurlijk óók zijn ingepakt. En in welke doos? Alsof de duvel ermee speelde zaten de keukenspullen uitgerekend in de laatste doos. Zal je net zien! Het gevolg was dat ik opnieuw kon beginnen met inpakken.
Nu zit alles weer opgeborgen en staat er een dampend bord voor mijn neus. Alleen, hoe dóe je dat: corona-vrij eten?

​geschreven door 
Patrick Lijdsman
Als bewoner van de Graafsewijk fiets ik al tientallen jaren over een van de vier bruggen van de Zuidwillemsvaart die ons van de binnenstad scheidt. Nu de binnenvaart er verbannen is, is het er een saaie bedoening geworden. Ik geef toe, ik hoef niet meer om te fietsen als de sluis open gaat, of een van de bruggen mijn directe doorgang blokkeert. Maar mijn dagelijkse zen-moment is niet meer. 
Een bijzondere ontmoeting in een van de brugwachtershuisjes die de Zuidwillemsvaart nu nog markeren. Twee speelse honden onder de ronde tafel waaraan we zitten. Brabantse koffie geserveerd in handbeschilderd porselein. Een mooi begin voor een gesprek met de geestelijk vader van Brugwachter Krijn en Teus; Jan Stroeve uit Dordrecht. Stroeve is een kunstenaar bij wie het podium en verhalen vertellen in het bloed zit. Het baasje van de tweede hond is Imke van Dillen, initiatiefneemster van de activiteiten rond deze brugwachtershuisjes.
Sedert 1 april 2019 wordt het ontzielde brugwachtershuisje Hinthamerbrug bewoont door twee geheimzinnige personen, wier stemming niet altijd even duidelijk is: Teus en Krijn. Soms weggedoken in een hoekje staren zij in de lengte van de vaart, wassen er de ramen, zitten onder de schemerlamp of runnen zij voor het oog van duizenden passanten een bescheiden wietplantage.
Vaste brugwachter Krijn, gestoken in een groene overall heeft een lekkere bos haar en is ondanks zijn Groningse vader en Friese moeder een echte Bosschenaar. Hij werd in 1956 geboren op het binnenvaartschip Hendrina II, die op het moment van de bevalling in de kom van Sluis 0 lag. “Gebaard op de vaart”, zegt Krijn wel eens gekscherend.
De kalende Teus is invalbrugwachter en heeft sedert jaar en dag zij woon- en werkdomicile in Dordrecht. Meestal waakt Krijn over Sluis 0 én de brug, die nog slechts s zomers voor de pleziervaart open gaat. Krijn ziet toe hoe al die fietsers, auto’s, bussen en wandelaars voorbijtrekken. Dan droomt hij weg over zijn grote liefde Tilly. Toch denkt Krijn er het zijne van; al die mensen met al dat gehaast en getier. Af en toe groet een passant de lucht in en krullen zijn mondhoeken. “Hebben zij mij dus toch in hun hart gesloten”.
Echter zit Krijn nu met de handen in het haar, hoe moet het verder, de pegels zijn op. En een gouden oorring, die iedere zeevaarder vroeger droeg om in den vreemde zijn eigen begrafenis te kunnen bekostigen, heeft hij niet. Mistroostig lijkt hij zijn boeltje te pakken om voorgoed de sluis te laten voor wat de sluis is; voor de meeste een bak water, maar voor Krijn een bak emotie, vervuld van zijn vruchtwater.
We willen Krijn een hart onder de riem steken en hem onder ons houden. Met donaties kunnen we zijn verblijf aan de sluis betalen. En dan kunnen de malle ideeën dat de sluis en bruggen op afstand bedient kunnen uitgesteld worden. Hoe? Surf naar https://www.weeshuisjes.nl/donatie en tover een glimlach op het gezicht van Krijn. En bij alle passanten. Want wees eens eerlijk, we beleven met Krijn toch wel een zen-moment tijdens onze dagelijkse oversteekje van de Zuidwillemsvaart.