Schema zondag 28 april
Bewogen: 
14 keer de trap af en op
1 lange wandeling van 45 minuten met Henk + 3 korte van 10 minuten
Gegeten:
4 bruine boterhammen met leverkaas
1 gebakken ei (het is tenslotte zondag)
Macaroni met sausje van Knorr
Hopjesvla
Gesnoept:
1 softijsje met aardbeiensmaak (fruit mag altijd)
11 snoeptomaatjes (bah!)
De laatste 3 Bastognekoeken (anders zouden ze oudbakken worden)
1 teruggevonden paaseitje
Gedronken:
1 glas karnemelk
7 koppen koffie
3 glaasjes Bittere Teus
4 blikjes energydrank 
Stand: 
Frustrerend. Ben ik eindelijk goed bezig en dan blijk ik aan het einde van de dag tóch vier ons te zijn aangekomen!
foto is gemaakt door Peer Reede

Black-out
Dank voor alle gezond-leven-tips! Geruststellend om te weten dat ik niet alleen sta in mijn gevecht tegen overtollige kilo’s. 
Een paar van jullie adviezen: Niet stoppen met eten maar minderen! Bossche Bollen verruilen voor snoeptomaatjes en vooral heel veel wandelen.  
Ik neem jullie tips – en vooral die laatste - ter harte! Al is het alleen al voor Henk. Het arme beest moest hoognodig weer eens met soortgenoten rondrennen. Dus liep ik vanochtend langs de Zuid-Willemsvaart richting het hondenveldje aan de Dieze. Met een licht schuldgevoel zag ik hoe Henk eindelijk weer een beetje hond werd. Ik ademde diep in en mijn voornemen stond vast: vanaf nu minder eten, drie maal daags een stevige wandeling en als tussendoortje een snoeptomaatje! 
Toen ik op de terugweg nog even door de stad liep om te kijken hoe men hier koningsdag viert, gebeurde er iets eigenaardigs. Hoe het komt weet ik niet – ik moet in de buurt van de Hema even een black-out hebben gehad, maar toen ik vlakbij huis was, zag ik mezelf opeens met een doos knaloranje tompoezen lopen. Raadselachtig hè?
 

Zwaar
Een blik vanochtend op de weegschaal was voldoende om te weten wat ik al vreesde; ik ben te zwaar. Veel te zwaar! In één maand ben ik ruim 9 kilo aangekomen. Waar het aan ligt? Misschien aan een overdosis paaseitjes. Of de vele Bossche Bollen die ik hier eet? Het zou natuurlijk ook kunnen dat ik te weinig beweeg. De laatste weken hou ik het bij een rondje om de sluis met Henk. Ja soms loop ik wat verder maar dan is het om nog even wat te halen bij taria de Fijnproever. 
Hoewel ik nooit een atletisch figuur heb gehad, ben ik altijd keurig op gewicht gebleven. Een klein buikje, maar voor een man van bijna 67 is dat niet ongewoon, toch? Nu is er echter sprake van méér dan alleen een buikje. 
Probeer ik mijn heimwee met vettigheid te onderdrukken? Of zijn de verleidingen in Den Bosch veel groter dan in Dordt? Punt is: Ik Moet Stoppen Met Eten! Maar ja, gemakkelijker gezegd dan gedaan want alleen al tijdens het typen van dit stukje heb ik alweer een half pak Bastognekoeken weg zitten malen.

Eitjes

Ik zag hoe Riekje op haar versierde omafiets de brug op reed. Ze was een van de eersten die zich hier even kwam voorstellen, sindsdien zwaaien we naar elkaar. Ondanks de constante glimlach die op haar gezicht lijkt gebeiteld, hangt er altijd een zweem van stil verdriet om haar heen. Iets dat alle vrolijke bloemetjes die ze om haar stuur heeft gedrapeerd niet weg kunnen nemen. 

Ik wenkte haar. ‘Ik heb nog wat paaseitjes voor je!’ Zaterdag had ik een kilo gevulde eitjes ingeslagen die ik die nacht had verstopt op de brug. Ik had dat jaren op de Prins Hendrikbrug in Dordrecht gedaan en me voorgenomen om die traditie in Den Bosch voor te zetten. Maar om 11 uur op Paaszondag voelde ik het al, het was veel te warm. De chocolade was met het opkomen van de zon gaan smelten en een paar voetgangers waren al met hun nette zondagse schoenen in de chocola gestapt. Er zat niets anders op; de nog niet gesmolten eitjes raapte ik snel op en stopte ze terug in het zakje, de rest moest ik weggooien. Jammer.

‘Eitjes?’ Achter Riekjes ijzeren glimlach school argwaan. ‘Waarom deel je die zomaar uit? Eet ze zelf lekker op.’ In haar stem klonk de echo van een generatie moeders die hun dochters hadden opgevoed met: ‘Nooit lekkers aannemen van vreemde mannen. Die willen wat van je!’ Ik zag hoe ze naar me keek; een vreemde man die haar met wat eitjes wilde meelokken, de Quasimodo van de Hinthamerbrug.

Ik ben ze daarna maar zelf gaan opeten. Het was bijna niet te doen, zo goor. Weke melkchocolade met een kleverige vanillevulling. Toch at ik door tot ze allemaal op waren. In mij klinkt namelijk de echo van een moeder die altijd riep: ‘eten gooi je niet weg!’ 

Osman
Ik moest vanochtend opeens denken aan Osman. Osman werkte bij het gemeentelijk havenbedrijf als monteur en zo zagen we elkaar elke twee maanden als hij langs kwam voor onderhoud. Aardige vent, was eind jaren 70 met een neef vanuit Turkije naar Nederland gekomen. Ze hadden werk in de Rotterdamse haven gevonden als classificeerder, wat een chique naam is voor goor en ongezond werk; het schoonmaken van de binnenkant van tankers. Stonden ze de hele dag tot aan hun enkels in de stookolie te ploeteren. Werk waar men zich in Nederland te goed voor voelde deden zij en ja, de verdiensten waren goed. Osmans neef kon al na een jaar met kapotte longen terug naar Turkije. Osman bleef, leerde wat Nederlands en woonde tot aan zijn dood in een somber flatje in Zwijndrecht. 
Als hij langs kwam zette ik extra sterke koffie en schoof de suikerpot zijn kant op. Osman gebruikte grote hoeveelheden suiker in zijn koffie, hij bleef net zolang doorscheppen tot de koffie dik en stroperig was. ‘Kopje stookolie!’ Altijd hetzelfde grapje van een man die zelden lachte. Heimwee hing als een sluier voor zijn donkere ogen. Ogen die vertelden dat Osman niet was waar hij wilde zijn, thuis in Turkije.
Als ik hier vanuit mijn brugwachtershuisje naar buiten kijk valt het niet ontkennen: Wat een uitzicht! Zonlicht schittert op het water van de sluiskom, jonge eendjes zwemmen als een vrolijke slinger achter hun moeder aan en in de verte komt een zalmschouwtje aangeprutteld. Maar het gekke is; ik zie het en ik zie het niet. Mijn ogen staan nog niet afgesteld op Den Bosch. Want terwijl ik over de Zuid-Willemsvaart uitkijk zie ik links in de verte het centrum van Dordrecht en rechts het Wantij met daarachter de Biesbosch. 
Eigenlijk kijk ik zoals Osman keek.