Deze reactie van mijn collega/FB-vriendin Helma uit Boskoop liet ik vanochtend aan mijn personal lifestyle coach Dimphy lezen: 
'...Ja Teus, je bent brugwachter of je bent het niet. Aan jou de taak om - wat betreft het jachtengedoe in de sluis - alles in goede banen te leiden. En ik verzeker je, je valt er behoorlijk van af.
Dus Teus: Kom uit je hok, loop langs de sluis (met Henk natuurlijk) en ga je lekker bemoeien met die jachtenschippers, red huwelijken (want die staan nog wel eens behoorlijk onder druk bij het invaren van een sluis), sus pikhaakgevechten, vis gesneuvelde stootwillen op uit het water, wees geduldig en blijf vooral lachen. En je zult zien: je hebt geen therapeutische figuren meer nodig. 's Avonds na sluitingstijd gewoon de benen op het bureau en een lekkere borrel. En een extra hapje en slobbertje voor Henk. Wij horen graag de verhalen...'
Dimphy was not amused. 'Oh, dus die Helma van jou weet het allemaal beter!' Zonder nog een woord tegen me te zeggen liep ze het brugwachtershuisje uit.

Arena

Sluis 0 gaat op de schop! Als het aan de landschapsarchitect ligt kleurt het bruinige water van de Zuid-Willemsvaart binnenkort Middellandse zee-blauw. Laat ik eerlijk zijn: aanvankelijk was ik nogal sceptisch over alle veranderingen maar nu kan ik bijna niet wachten tot alles wat er op de tekentafels wordt uitgedacht, zal worden gerealiseerd. Ik vind het nu al een prachtig plan!

Oh ja, één klein dingetje… Waarom heeft deze architect de twee tribunes náást de sluis getekend? Waarom gunnen we de toeschouwers geen direct zicht in de sluis? Een sluis kan je zien als een arena waar jachtbezitters het tegen elkaar moeten opnemen. Wie van de schippers vaart zijn bootje zónder schade door de sluis? Applaus voor degene die alle verraderlijke stromingen, draaikolken en onhandig geklungel weet te omzeilen? Boe-geroep wanneer een houten sloepje krakend door een joekel van een jacht wordt geplet. 

In een sluis is het eten of gegeten worden. Leedvermaak? Nou en of! Natuurlijk willen we al die botsende bootjes en doodsbange watersporters van dichtbij bekijken. De sluis dus als verdienmodel. Ik schat in dat ik op warme dagen entree kan gaan heffen. Ja ja, volgens mij een plan met groeipotentie plus een nieuwe attractie voor de stad! 

https://youtu.be/12eU8aIXkN8

​

‘Jemig man, wakker worden!’ Heel in de verte klonk de stem van Dimphy. Hoorde ik paniek? Verwoed werd er aan mijn schouders geschud waardoor ik langzaam van de hometrainer begon te glijden. ‘Héla! Zitten blijven!’ 
Toen ik mijn ogen opende keek ik recht in het verschrikte gezicht van Dimphy. ‘Was je soms in slaap gedommeld?’
Ik probeerde mezelf overeind te hijsen maar mijn spieren weigerden dienst. Uit mijn keel kwam alleen een schor geluid. 
‘Ach menneke, wat zie jij er belabberd uit!’
Hoezo belabberd? Ik voelde me prima. Misschien wat licht in het hoofd en natuurlijk dat constant knagende gevoel in mijn maag maar dat was er al sinds ik met de detox was begonnen. ‘Heel normaal’, had Dimphy een paar dagen geleden nog gezegd, ‘Op dit dieet van groene thee en wortels gaat je lichaam in de overlevingsstand. De kwade sappen moeten eruit en ja, dat kán gepaard gaan met enige slapte en misselijkheid.’ 

‘Wat voor een dag is het vandaag?’ Eindelijk had ik mijn stem weer een beetje terug. 
‘Zondag. Hoezo?’
‘Dan ben ik denk ik 3 dagen buiten westen geweest.’
Dimphy vloekte. ‘Jij moet onmiddellijk wat eten. Met een ‘Ben zo terug!’ vloog ze de deur uit, sprong op haar fiets en verdween in de Hinthamerstraat. Even later was ze terug met een grote zak krakend verse broodjes. Na bijna een week niet te hebben gegeten, zette ik mijn tanden in een verrukkelijk broodje oude kaas. Bijna moederlijk keek Dimphy toe hoe ik het ene na het andere broodje naar binnen werkte. Bij nader inzien valt ze eigenlijk wel mee.

Voorlopig kan ik even geen wortels en groene thee meer zien. Maar de detox was een succes! Resultaat: 3,2 kilo afgevallen.

Twee volle dagen ben ik nu bezig met mijn detox. Het betekent dat ik alleen nog groene thee of water drink en af en toe op een wortel kauw. Om niet de hele tijd aan eten te denken wandel ik veel en vaak met Henk. Daarbij probeer ik wél het centrum van Den Bosch te vermijden want als ik nu langs een bakkerij of snackbar zou lopen, zou ik niet voor mezelf instaan. Echt! De hele dag denk ik aan niets anders dan eten; puddingbroodjes, draadjesvlees, kaaskoekjes, pindarotsjes, lekkerbekjes, ik heb mezelf al betrapt dat ik verlekkerd naar de hondenbrokken van Henk zat te loeren. Maar ik zet door, het moet! 

Resultaat: Tot nu toe ben ik 70 gram afgevallen.

​

Personal Lifestyle-Coach

Sinds vandaag heb ik een personal lifestyle-coach. Wat dat is? Geen idee. Hoe ik aan haar kom? Vraag me liever hoe ik van dat mens af kom! Wat moet iemand als ik nou met een personal lifestyle-coach? Ze dook op uit het niets, de deur zwiepte open en daar stond ze: ‘hoi, ik ben Dimphy! Ongevraagd liep ze naar binnen en wierp een snelle blik door de ruimte. Daarna keek ze me lang en indringend aan. ‘Weet je wat het volgens mij met jou is? Volgens mij zit jij totaal niet lekker in je vel.’ Dimphy behoort duidelijk niet tot het type dat zich bezighoudt met ‘verkennende gesprekken’.  
‘Ach,’ zei ik ‘dat valt best mee.’ Op het display van de hometrainer zag ik dat ik vandaag nog geen vier kilometer had gefietst. Ik had daarentegen wel al een zak mini-snickers naar binnen gepropt.  
‘Hou jij jezelf maar lekker voor de gek, menneke. Mij bedonder je niet! Vanaf nu gaan wij, jij en ik, ervoor zorgen dat jouw leven weer op de rit komt. Tenminste…’ ze kwam nu met haar priemende blik eng dichtbij, ‘als jij tenminste WIL.’ 
‘Wat moet ik dan willen?’ 
‘Veranderen,’ zei ze resoluut. ‘Denk er maar even over na.’ Ze gaf me een kaartje met daarop: Dimphy Smulders – Personal Lifestyle-Coach.
’Wat kost die grap?’ 
‘Wat is een gezond en gelukkig leven je waard?’ 
Ik verlangde opeens naar een sterke bak koffie met een gevulde koek. En daarna nóg een.
‘Okay vooruit,’ flapte ik eruit, ‘ik doe het! Maar dan alsjeblieft géén zweverig gedoe.’
‘We doen wat nodig is,’ zei ze, ‘en wat voor mij nodig is, is dat ik jouw eetpatroon in beeld krijg. Vanaf nu schrijf jij op wat je per dag allemaal in je mond stopt. En denk erom… mij bedonder je niet!’  
Al voordat Dimphy met een ‘houdoe!’ de deur uitliep, had ik al spijt van mijn toezegging. Gelukkig vond ik op de vloer nog een laatste mini-snickertje.

fotografie: Peer Reede 

Detox

‘Klaar om te beginnen?’ Dimphy kijkt me strijdlustig aan. Omdat ik geen idee heb waarmee ik zou moeten beginnen, zeg ik maar even niets. ‘Wáár wil jij over een week zijn?’
‘Hoe bedoel je?’ vraag ik verschrikt. ‘Waar moet ik heen dan?’
‘Waar jij heen moet?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Jij moet weer terug naar een evenwichtige relatie met je lijf… én met jezelf.’
Terwijl ze dat zegt zie ik hoe ze naar mijn buik kijkt. De schaamte daarover vlamt naar mijn hoofd, zweetdruppeltjes parelen op mijn bovenlip. Dimphy heeft gelijk. Mijn buik puilt over mijn ceintuur. Wanneer ik zo door blijf eten kan ik binnenkort geen kant meer op. Nu al voelt het alsof ik opgesloten zit in een dwangbuis van vet en vlees.  

‘Persoonlijk zou ik je aanraden om met een detox te beginnen.’
‘Een wat?’
‘Ontslakken.’
Ik begrijp nog steeds niet wat ze bedoelt.
‘Je lijf zuiveren, het gif eruit. Een week lang veel drinken dus; water, groene thee en zo nu en dan wat rauwkost voor de vezels. Hou je van wortels?’
‘Ja, met een lekkerbekje ernaast’.  
Weer zie ik hoe ze met haar priemende ogen naar mijn buik kijkt. 
‘Okay Dimphy’, zeg ik, ‘als het moet, dan moet het. Kom maar op met die groene thee!’ Alleen al door dit hardop te zeggen voel ik me een stuk beter. Over een week ben ik een ander mens!

 

Mevrouw S. uit Oosterhout heeft ‘brugwachter Teus’ meegenomen naar haar huis in de Auvergne. 
‘Blij dat ik jouw boek heb meegenomen Teus! ’t Is hier zo ellendig stil. Ik heb nu tenminste wat gezelschap. Soms zou ik willen dat je hier écht was.’

Veranderen

Mijn Dordtse huisarts had tijdens zijn lange loopbaan alles wel gezien wat er te zien viel. Je moest ongeveer half stervende zijn om hem nog uit zijn stoel te krijgen. Meestal maakte hij zich er van af met een: ‘we kijken het nog even aan’ maar in het geval de situatie écht zorgwekkend was, was hij niet te beroerd om je een flinke pot pillen mee te geven. Fijne man. Zijn laconieke houding had iets geruststellends. Roken en drinken? ‘Ach weet je Teus, er is niks zo slecht voor de gezondheid als het leven zelf’. Daarover was ik het hartgrondig met hem eens. 

Mijn nieuwe dokter daarentegen is een stuk rechter in de leer. Na een korte kennismaking was het meteen: ‘kleed u zich maar even uit’, waarna hij me vakkundig begon te knijpen, bekloppen en bevoelen. Hij prikte bloed, luisterde aandachtig en nam mijn bloeddruk op. ‘Nou, dat is niet zo best allemaal. Uw bloeddruk is veel te hoog, net als uw cholesterol. En dan heb ik het nog geeneens over uw bloedsuikerspiegel.’ Hij keek me peinzend aan. ‘Leeft u wel gezond?’
‘Oh ja dokter,’ zei ik, ‘ik wandel drie maal daags en eh…’
‘Als u zo doorgaat wordt u niet oud.’

Geschrokken liep ik terug naar mijn brugwachtershuisje. Wat een hork van een vent! Mijn leefgewoontes veranderen? Hij moest eens weten hoeveel er voor mij al veranderd is de laatste tijd. Veel te veel. 
Ik hou niet van veranderingen.

Dokter 
Hartkloppingen en een suizend oor dwongen me om toch maar eens een afspraak te maken met mijn nieuwe huisarts. Volgende week kan ik er terecht. Mijn Dordtse arts kende ik al een half leven. Het was wat je noemt een dokter zoals je je een dokter voorstelt: witte jas, grijze borstelsnor en vergroeid met zijn stethoscoop. In zijn wachtkamer lagen een stuk of wat beduimelde ‘Arts&Auto’s en tijdens het lange wachten bestond het enige vermaak uit de harde stem van de assistente. Elke patiënt werd door haar op vol volume ondervraagd, waarbij ieder onsmakelijk detail ten overstaan van de hele wachtkamer nog eens luidkeels werd herhaald. ‘Gelige afscheiding zegt u?’ 
Ik wist niet beter, sinds mijn 30e was ik patiënt bij hem. Al die tijd heeft hij blijkbaar nooit de moeite genomen om iets aan zijn praktijk te veranderen. Zelfs zijn luidruchtige assistente heeft hij nooit vervangen. Misschien ook maar goed, want zoals ik vaker schreef: ik hou niet zo van veranderingen.

De 2e druk van brugwachter Teus is binnen!

In dit boek de belevenissen van Teus in zijn laatste jaar op de Dordtse Prins Hendrikburg. In korte tijd is hij uitgegroeid tot een veelbesproken figuur die niet alleen voor verwondering bij de voorbijgangers zorgde maar ook een schare volgers wist te bereiken op Facebook. 
Een gebonden, rijk geïllustreerd boek met korte verhalen, situaties, foto’s en reacties.  

€ 17,95 Te bestellen via webwinkel of direct te koop bij de kinderboekwinkel de Giraf/LeesLETTERS, Groenmarkt 163 (naast de centrale bibliotheek) in Dordrecht

www.leesletters.nl/Webwinkel/Teus/Teus---Brugwachter