‘Teus, als ik jou was zou ik toch even navraag doen bij de gemeente, afdeling Groen!’ Dit schrijft een bezorgde Jeroen Eeuwijk op mijn bericht van gisteren. Daarin meldde ik dat mijn brugwachtershuisje een kwekerij voor legale wiet wordt. Omdat Jeroen mij een verstandig mens lijkt, heb ik zijn advies opgevolgd en vandaag de afdeling groen gebeld. 
‘Wietplantjes zegt u?’
‘Ja, maar dan wél legale wietplantjes.’
‘Maar meneer, dan moet u niet bij ons wezen.’
‘Bij wie dan wel?’
‘Ja, daar vraagt u me wat. Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. U kunt natuurlijk meneer Gooskens proberen.’
‘Kunt u me dan doorverbinden met Meneer Gooskens?’
‘Die is helaas tot eind juli met vakantie. Zal ik anders een notitie voor hem achterlaten?’
 

Aan de overkant stopte midden op de brug een zwarte auto, half op het voetgangersgedeelte. In drie passen stond ik naast de auto, tikte tegen de geblindeerde autoruit en riep tegen mijn eigen spiegelbeeld: ‘Wit u onmiddellijk doorrijden? U hindert het weg- en waterverkeer!’  
Met een lichte zoem schoof het autoraampje naar beneden, op de bestuurdersplaats zat een man in een smetteloos wit overhemd die me vriendelijk toeknikte. ‘Meneer Teus?’ 
‘Eh ja?’, stamelde ik, niet bedacht op deze keurige verschijning. ‘Meneer, het is beter als u uw auto even dáár zet. Hier heeft u zo een fikse prent.’
‘Dat zien we dan wel weer.’ De man stapte uit, gaf me een hand en liep langs mij heen het brugwachtershuisje binnen. ‘Kijk, precies wat ik vermoedde, lekker warm en vochtig hier.’ Het moet op dat moment van de dag al zo’n 42 graden binnen in het huisje zijn geweest. De hoge temperatuur leek de man echter niet te deren, hij bleef er ongekreukt en fris uitzien. ‘Complimenten meneer Teus, uitstekende condities voor ons experiment.’
‘Experiment?’
‘Ik zal het u even uitleggen.’ De man nam plaats op mijn enige stoel en keek goedkeurend rond. ‘Zoals u misschien heeft gelezen start de gemeente Den Bosch met een experiment om legale wiet te gaan kweken. U begrijpt, wij als gemeente willen dat deze handel uit de criminele sfeer wordt getrokken. Nu zijn we dus op zoek naar geschikte plaatsen om deze legale wiet te gaan produceren, het liefst in panden van de overheid. Uw brugwachtershuisje valt in de categorie ‘semi-overheid’.  
‘Ik moet helemaal niks van die rommel hebben!’, zei ik beslist. ‘Semi-overheid of niet, u zoekt maar een andere plek.’ 
‘Meneer Teus…’, de stem van de man bleef vriendelijk maar zijn ogen leken zich iets te vernauwen, ‘als tegenprestatie voor uw medewerking aan dit experiment kunt u rekenen op een aardige vergoeding.’
‘Ik ben niet te koop!’
‘Vijftienhonderd en drieënzeventig euro, meneer Teus.’ De man keek me strak aan. ‘Da’s toch niet niks? En zó in het handje.’
Ik schrok niet zozeer van de hoogte van het bedrag als wel omdat het exact was wat ik Dimphy had moeten betalen. Kon hier nog sprake zijn van toeval? 
‘Fijn,’ zei de man, ‘dat is dan geregeld. Morgen komen we de plantjes brengen.’
​

Ik heb haar betaald. Ja, het hele bedrag. Misschien is het laf van me maar Ik kon niet anders. Al een paar weken sliep ik slecht bij het idee dat zij (!) ieder moment voor mijn deur zou kunnen staan. Ook overdag zat ik continu gespannen de omgeving in de gaten te houden. 
De ‘weet-je-wat-jij-had-moeten-doen-types’ zullen zeggen: ‘Stom! Dat had je dus nóóit moeten doen!’ Makkelijk praten, de druk werd me teveel. Wél hoop ik dat ik nu voorgoed van haar af ben. Voor mij voorlopig even geen personal lifestyle-coach meer! 
Dankzij Dimphy ben ik 4 kilo en € 1573, - lichter. 't Is jammer ja. Geen geld meer om deze zomer een grote reis te maken maar eigenlijk was ik dat ook helemaal niet van plan. Vakantie in eigen land, eventjes geen zorgen aan de kop, lekker in mijn eigen huisje op de Hinthamerbrug. Als dat zou kunnen...

 Na het incident van maandagochtend jl. schreef mijn (altijd praktisch ingestelde) brugwachter-collega Helma van de Wetering me dit: 
…Camerabeelden laten opvragen en bewaren want elke brug heeft tegenwoordig camera’s. Alles zorgvuldig bewaren i.v.m. vingerafdrukken en DNA en Henk beter africhten (wat is dat nou voor hond)…
Om maar meteen met Henk te beginnen, die is ondertussen aan het puberen, meer met zijn gedachte bij een verleidelijke Ierse setter dan bezig om mij en de Hinthamerbrug te bewaken. 
Dat van die camerabeelden vond ik wel een goeie van Helma. Heb ze meteen opgevraagd en warempel: een verdacht individu sloop in de nacht van zondag op maandag rond het huisje. Alleen de tijd klopt niet. De bus werd om 5.07 uur vernield en deze opname is van 3.26 uur. 
De brievenbus is inmiddels hersteld.

Vanochtend vroeg (5.07 uur) een karde knal pal naast het brugwachtershuisje. Ik zit gelijk rechtop in mijn bed. Niet bang zijn! Als brugwachter is het nu eenmaal je plicht om je brug tegen onheil en vandalisme te beschermen. Ik spring mijn bed uit, vlieg de trap op en besef boven pas dat mijn bril nog op het nachtkastje ligt. Als ik weer boven kom en de omgeving van de Hinthamerbrug overzie lijkt alles normaal. Geen levend wezen op straat, alles ligt er op dit moment van de dag vredig bij. Tot ik ontdek hoe de brievenbus er bij hangt: de klep is er met veel geweld afgeslagen! In de bus een lege belastingenvelop. Ik weet genoeg…

‘Hoe zijn ze dit jaar?’
‘Lekker vet, niet te zout en mooi rood op de graat.’
‘Doe er maar twee, eentje gelijk opeten.’

Terwijl ik de eerste Hollandse nieuwe aan zijn staart naar binnen laat glijden zie ik vanuit mijn ooghoeken een jonge vrouw langs de viswinkel fietsen. Ik verslik me bijna. Dimphy, kan niet missen! Ze fietst richting de Hinthamerbrug. Paniekerig bedenk ik dat het beter is als ik me daar even niet vertoon. Dimphy komt haar geld opeisen en behalve dat ik het niet heb, heb ik ook nog niet besloten wat ik zal doen: wél of niet betalen? Voorlopig dus maar even hier binnen blijven.
‘Ik denk dat ik deze meteen ook maar opeet.’ Tijd rekken. Zolang ik hier veilig binnen zit, heb ik in elk geval minder kans om haar tegen het lijf te lopen.
Feit is: hoe fluwelig-zacht ook deze tweede haring smaakt, ik kan er niet meer van genieten. Steeds weer kijk ik gejaagd naar buiten om te zien of zij op haar racefiets langs rijdt. De visvrouw begint me ondertussen argwanend te beloeren. Gauw bestel ik nog een derde haring die ik met een opkomende misselijkheid naar binnen werk. 

De vis wordt duur betaald ja. Voor mij voorlopig even geen haring meer. 

Ik kwam juist door de stromende regen van mijn tandartsafspraak teruggelopen toen ik voor het brugwachtershuisje een jonge vrouw ontdekte. Ze loerde over haar zonnebril naar binnen. Onmiddellijk hield ik mijn pas in en verschool me snel achter een boom. Dimphy! Na de pijnlijke behandeling van net, was dit wel het laatste waar ik zin in had. Dimphy maakte bovendien niet de indruk dat ze voor de gezelligheid langskwam. Geërgerd liep ze heen en weer, griste toen een papiertje uit haar tas en schreef er met driftige halen iets op. Nadat ze het in de brievenbus had gestopt sprong ze op haar racefiets en schoot weg. Als een misdadiger sloop ik naderbij, opende met trillende handen de brievenbus en vond op de achterkant van een blauwe belastingenvelop het bericht van Dimphy:
‘Lafaard! Ik zag je heus wel staan achter die boom. Denk maar niet dat jij aan mij zult ontkomen! Je hebt nog 2 dagen de tijd om te betalen!’

Fout snoep

‘Kijk mam, slingers! Hij is jarig!’ Achterop zijn moeders fiets zat een te groot jongetje in een te klein kinderzitje. De moeder had zichtbaar moeite om de fiets, met aan het stuur ook nog eens twee propvolle Dirk-tassen, in bedwang te houden. Alles aan haar straalde een dodelijke vermoeidheid uit; van haar futloze slierthaar, de sjofele kleding tot de neerslachtige tred waarmee ze haar fiets naar huis duwde. 
‘Goed geraden, ik ben jarig!,’ zei ik met mijn kindvriendelijkste stem, ‘en daarom trakteer ik. Jullie willen zeker wel een snoepje?’ Het jongetje stak een hebberig handje richting de schaal met toffees.
‘Als je het maar laat Jorrit!’ gilde de moeder, ‘Wat had ik je nou gezegd? Nóóit snoepjes aannemen van vreemde mannen!’ Ze draaide zich met een ruk om naar mij. ‘Smeerlap!’

Wat was dat nou? Waarom zei ze dat? Perplex bleef ik midden op de brug achter. In de ruiten van het brugwachtershuisje zag ik mezelf weerkaatst. Ik probeerde mezelf te bekijken zoals de vrouw me had gezien: een oudere man met een feestmuts op en met een schaal toffees in zijn hand. Ja, misschien zag dat er inderdaad eigenaardig uit. Maar om me dan meteen een smeerlap te noemen? Van het ene op het andere moment had haar opmerking me van een feestvarken veranderd in een enge man, type kinderlokker. 
Lamgeslagen sjokte ik mijn huisje binnen en probeerde mezelf te troosten met een chocoladetoffee. ‘Knak’ hoorde ik ergens achter in mijn mond. Ook dat nog! Mijn laatste vulling was blijven steken in zo’n heerlijke kleeftoffee.

​

 
Op het lila bestelautootje las ik een bescheiden poging tot poëzie: 
De Bloemerette 
Bij rouw en trouw
De mooiste boekette 
Het ingepakte voorwerp dat de bezorgster uit de auto tilde deed echter in niets denken aan een boeket. ‘Kijk maar uit’, zei de vrouw met een rasperige rookstem, ‘Ik heb er net mijn klauwen aan opengehaald.’
Voorzichtig pakte ik het aan, door het papier heen staken gemene stekels. Het kon niet missen: Nelly’s verjaardagscadeau! Hoewel ze onderhand beter zou moeten weten geeft ze me elk jaar weer een plant. Ze snapt ondertussen heus wel dat ik er niet van hou en dat haar plantjes bij mij een wisse dood tegemoet gaan. Ze doet het erom, het zal iets met haar boosaardige geest te maken hebben. In het begin hadden haar attenties nog iets aandoenlijks. Zo kreeg ik van haar ooit een potje slaapkamergeluk. Van de wellustige blik waarmee ze me dat aanbood word ik nog wel eens zwetend wakker. Gelukkig gaf dat plantje al na twee weken de geest. Nelly is echter vasthoudend, in de loop der jaren bleken haar planten steeds meer ‘hufterproof’. Planten dus die gedijen op verwaarlozing. Haar sanseveria bijvoorbeeld heeft het 3 jaar zonder water uitgehouden voordat ik hem eindelijk kon wegkieperen.
Ik hou niet van planten en Nelly weet dat. Toch ontroert het me dat ze aan me heeft gedacht. Misschien dat ik haar cactus ditmaal wél in leven ga houden.