Ik kreeg een mooie kaart van Tonny van Glissen uit Rosmalen. ‘Teus,’ schreef ze, ‘ik weet niet waarom, maar ik vóel gewoon dat je onschuldig bent!’

Ik werd een beetje huilerig van zoveel lievigheid. Ontroerend dat er tenminste nog iemand is die in mij gelooft.

Vandaag eindelijk kennis gemaakt met mijn advocaat. Ik had een beeld bij advocaten: strak pak, schoenen met gesp, duur horloge en een ´mij-maak-je-niks-wijs´ blik. Zo niet Mr Wendela van der Does. Vrolijk kwam ze het kamertje binnen gehuppeld in een wolk van snoepjesparfum. Eerlijk gezegd kon ik me niet voorstellen dat zij al een rechtenstudie achter de hagelwitte kiezen had. Als je me had gezegd dat ze op het atheneum zat, had ik het geloofd. Ze haalde een dossiermap uit haar tas en sloeg die open. lachend keek ze me aan. ‘Nou nou nou Teus, dat liegt er bepaald niet om!’

‘Hoe bedoel je?’

‘Handel in verdovende middelen en lid van een criminele organisatie.’

‘Maar dat wist ik toch allemaal niet!’

‘Misschien moest je maar eens beginnen me het hele verhaal te vertellen.’

En dus vertelde ik Wendela alles. Alles wat er de afgelopen maanden met me gebeurd is: Van mijn vertrek van de Prins Hendrikbrug, de hartelijke collega’s hier, mijn pogingen om me in Den Bosch thuis te voelen en desondanks tóch die knagende heimwee naar Dordt. Dimphy die uit het niets opdook om mij van mijn vreetbuien af te helpen en al het gedoe wat daarop volgde. Alles passeerde de revue, tot en met het moment dat de man in zijn zwarte auto kwam voorrijden en dat mijn huisje de volgende dag opeens vol stond met wietplantjes. Inderdaad Wendela, ook ik had even vreemd opgekeken. Die keurige man had me echter weten te overtuigen dat het om legale wietplantjes ging. Niks foute handel. Een mooi initiatief van de gemeente Den Bosch! Wist ik dus veel?

´Hmmm´, Wendela keek me lang en peinzend aan, ´Je bent wat je noemt moeilijk te lezen Teus. Wat ik me afvraag: Was het kinderlijke naïviteit van jou of…´

´Of wát?´

´Of speel je de vermoorde onschuld?´

De Wendela tegenover me was niet langer het lieve atheneum meisje. Voor mij zat een vrouw die met haar blauwe ogen recht mijn ziel inkeek.

´Teus, de uiteindelijke strafbepaling zou wel eens af kunnen gaan hangen van wat je het hof zal doen geloven. Met andere woorden: Naïef of doortrapt? Wie van deze twee zit er straks voor de rechter?´

Ruim een week zit ik nu in Vught, de dagen rijgen zich aaneen zonder dat er iets noemenswaardigs gebeurt. Ik slaap veel. Dat heeft misschien iets te maken met de roze pilletjes die ik van de arts kreeg om ‘even wat rustiger te worden’. In mijn hoofd wordt het inderdaad wat helderder. Alsof na een zware explosie het stof langzaam neerdwarrelt en ik de contouren van wat er allemaal gebeurd is weer kan waarnemen. Voor het eerst sinds ik hier ben eet ik wat, onderwijl luister ik naar de geluiden in de gevangenis; deuren die dichtslaan, geroep in de verte en flarden muziek. Over mijn cel kan ik kort zijn: prettig neutraal. Klein? Welnee. Als je zoals ik een leven lang in een brugwachtershuisje hebt gewoond is een ruimte niet gauw te klein.



Ik mis Henk. Krijn was zo aardig om me een fotootje te sturen van Henk met een ander hondje. Waar zou hij zijn?
 

Lieve FB-vrienden,
Jullie hebben het misschien al via Krijn gehoord? Maandagochtend, rond een uur of vier, ben ik door een peloton agenten van mijn bed belicht en geboeid afgevoerd. Wat een toestand! Het hele huisje overhoop, Henk in paniek en ik moest in mijn pyjama het arrestantenbusje in.
‘Waar word ik dan van beschuldigd?’ vroeg ik op het politiebureau.
‘Handel in verdovende middelen en lid van een criminele organisatie.’
‘Maar agent…’
‘U hebt het recht om te zwijgen. Indien u geen gebruik maakt van dit recht, kan alles wat u zegt tegen u worden gebruikt in een rechtszaak. U hebt recht op een advocaat. Indien u zich geen advocaat kunt permitteren, zal er u een worden toegewezen.’
Ik hoorde de agent tegen me praten maar niets van wat hij zei drong tot me door. Ik dacht alleen: Henk! Waar is Henk?
‘Agent, zou ik even naar mijn hond mogen kijken?’
‘Maakt u zich geen zorgen,’ zei de agent vriendelijk, ‘uw hond wordt ondergebracht op een prima adresje.’
Henk weg? Alleen dat idee al zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd. Van het ene op het andere moment stortte alles in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen.

Veel verbaasde gezichten op de Hinthamerbrug. Wie zit daar nou? Zou Teus met vakantie zijn?
Nee, Teus is niet met vakantie. Teus is vanochtend vroeg opgepakt omdat hij hier – nota bene in het brugwachtershuisje - wiet kweekte. Stom ja! Zoiets doe je toch niet? Zeker niet in een pand dat eigendom is van de overheid. Als je het dan persé wil doen, doe het dan goed maar niet op een plek waar het voor iedereen zichtbaar is. Hoe achterlijk kan je zijn? Ja, en nou zit Teus dus in voorlopige hechtenis in Vught.
Ik werd vanmiddag gebeld door zijn advocaat. Of ik voorlopig de dienst op de Hinthamerbrug kon waarnemen? Teus zelf kreeg ik niet te spreken, volgens zijn advocaat is hij te zeer van slag: ‘Teus huilt alleen nog maar’.
‘Hoe lang kan die grap gaan duren?’, vroeg ik.
‘Reken er maar niet op dat hij over een week terug is,’ zei de advocaat. ‘Het spijt me om te zeggen maar Teus zit diep in de nesten. Heel diep.’

Tips gevraagd! Hoe kom ik van bladluizen af?

Voor het eerst slaap ik in een slaapkamer met een raam. Wat een luxe! Als ik in bed lig kijk ik tegen de onderkant van de brug aan en zittend zie ik nog net een stukje kade aan de overkant van de sluis.
‘Tsss, is dat alles?’ zult u zeggen. Ja, dat is alles! Maar als ik u vertel dat ik In Dordrecht 41 jaar in een betonnen hok naast de basculekelder sliep, zonder raam, zonder frisse lucht en met boven mijn hoofd het gedreun van het verkeer dat over de brug heen denderde. Misschien begrijpt u dan wat het voor me is dat ik nu mét uitzicht kan slapen. En het toppunt van verrukking: wakker worden door het gekwaak van een eend onder mijn open raam.

Het dametje dat achter haar rollator kwam aangeschoven zag er breekbaar en wiebelig uit. Ik bedacht dat ik haar maar beter even kon helpen het kruispunt over te steken. Maar juist toen ik opstond trok ze haar mond open: ‘Wat moet dat hier met die goorlapperij?’ Onverwacht hard en schel schalde haar stem over de brug. ‘Hasjiesj! Politie!’
Ik schoot mijn huisje uit. ‘Mevrouw, rustig maar, het is niet wat u denkt. Dit is een experiment met legale…’ Veel verder kwam ik niet. Met een soepele beweging trok ze, als een zwaard uit een schede haar wandelstok tevoorschijn en kwam daarmee dreigend op me af. ‘Ik ben dan wel oud brugwachtertje, maar nog lang niet gek. Dit soort viezigheid doe je maar in Dordrecht! Maar niet hier. Den Bosch is een fatsoenlijke stad!’ 

Net als ik op het punt sta om naar bed te gaan, wordt er kort tegen de ruit getikt. Voor het raam staan twee mannen, beiden met een donkere zonnebril op. Eentje gebaart me om de deur open te doen. 
‘Wat moeten jullie?’ roep ik, ‘de brug is gesloten.’
Ze wijzen naar een busje dat aan de overkant staat. ‘Je bestelling!’ Met snelle stappen lopen ze naar het busje, gooien het achterportier open en komen terug met een aantal kweekbakken. ‘
Ik haal de deur van het nachtslot en posteer me pontificaal midden in de deuropening. ‘Houd u ze maar. Bij nader inzien heb ik toch geen belangstelling om hieraan mee te doen.’
Even lijken de mannen in hun beweging te vertragen. Even maar. Daarna is het ‘Opzij menneke!’ en wanneer ik niet snel genoeg opzij ga snauwt de ene: ‘Bende gij doof ofzo?’ Het volgende moment staat mijn huisje vol jonge wietplantjes. 
‘Kunnen jullie me garanderen dat dit legaal is?’ vraag ik nog. Een van de twee schraapt diep vanuit zijn keel iets dat op een lach moet lijken. 
‘Elleken dag een bietsje woater me wa pokon geven,’ zegt de ander. 
Even snel als ze kwamen, zijn ze nu ook weer vertrokken. In het huisje ruikt het opeens naar natte aarde en ook naar iets weeïgs, iets wat ik nog niet thuis kan brengen.