Verrassende ontwikkelingen! Helaas mag ik jullie nog niet alles vertellen maar het heeft iets te maken met een crimineel netwerk dat gisteren in Helvoirt is opgerold. Meer kan ik niet zeggen! Tenminste, Wendela mijn advocaat drukte me wel drie keer op het hart: ‘Teus, beloof me dat je het niet doortettert op Facebook, hou het alsjeblieft nog even voor je!
‘Waarom?’ vroeg ik.
‘Omdat wat ik je nu vertel nog zeer vertrouwelijk is.’ Wendela keek me indringend aan. ‘Er staan mensenlevens op het spel, waaronder dat van jou en Simon de P.’
‘Houdt dit in dat ik vandaag de gevangenis uit mag?’
‘Helaas, ze hebben nog niet iedereen te pakken. Dus voor je eigen veiligheid en dat van anderen houden we jullie nog even hier.’

Eindeloos kan ik naar dit filmpje kijken waarin deze leuke vrouw haar keuken schoonmaakt. Heerlijk! Met zand, zeep & soda. Precies zoals mijn moeder dat vroeger bij ons aan boord deed. Mijn moeder had trouwens ook zulke armen!
​

Ik weet niet wat ik heb maar ik loop de hele dag te zingen! Een soort voorjaarsgevoel, lentekriebels. Misschien dat zo’n grote schoonmaak bij mij een soort voorjaarshormoon aanmaakt. Het voelt als geluk, een beetje verliefd op sluis 0, tóch de mooiste plek van ’s-Hertogenbosch. En binnenkort ook de schoonste!

Wat ik tijdens het schoonmaken zing?

Vandaag tijdens het luchten zag ik even kans om met Simon de P. te praten. 
‘Dus jou is iets vergelijkbaars overkomen?’ vroeg ik, ‘vertel! Wat is er precies gebeurd?’
Simon keek schichtig om zich heen. ‘Ken je het tijdschrift OVERBRUGGEN?’ fluisterde hij. 
‘Tuurlijk,’ zei ik, ‘prachtblad!’
‘De redactie belde me voor een interview. Je snapt, ik zei gelijk ja. Het is niet niks als zo’n blad een stukje over je wil schrijven!’ 
Ik knikte.
‘Nog diezelfde avond stond er een mooie jonge vrouw voor de deur. ‘Ik kom wat vraagjes stellen,’ zei ze en ze stak meteen van wal. ‘Hoe is het nou om brugwachter te zijn?’ en ‘Is het niet saai zo’n hele dag alleen? Tussendoor keek ze me lief lachend aan. Van huis uit ben ik niet zo’n prater maar zij wist werkelijk alles uit me los te krijgen.’
‘Klinkt prima toch?’
‘Maar nu komt het. Naarmate het interview vorderde schoof ze steeds dichter naar me toe. Ze legde een hand op mijn been en tenslotte kroop ze zowat bij me op schoot. Ik zeg je Teus: het was écht een mooie vrouw maar dit ging me toch te ver. Net toen ik haar van me af wilde duwen meende ik een flits te zien.’
‘Een flits?’ 
‘Iemand heeft ons blijkbaar stiekem gefotografeerd. De volgende ochtend vond ik de opnames in mijn mail. Beelden die me in een lastig parket zouden brengen.’
‘Chantage dus! Heeft die vrouw haar naam nog genoemd?’
‘Ja, zoiets als Diny geloof ik.’
‘Dimphy misschien?’
‘Precies ja, zo heette ze! ’
Ondanks de hitte op de binnenplaats kreeg ik het ineens ijskoud.

Gebruik ik niet het juiste sopje of is het de hitte? Het lukt me maar niet om de ramen van het brugwachtershuisje streeploos schoon te krijgen. Wie weet raad?

​

Of ik niet eens wat vrolijker kan kijken? Het spijt me maar dat zit bij mij blijkbaar niet in de genen. Ik heb mijn ouders tenminste nooit zien lachen. Die waren dag en nacht aan het werk om hun 9 kinderen te voeden. Tijd om te lachen was er niet.

Eindelijk! Mijn advocate Wendela is terug van vakantie. Misschien dat er nu wat vaart wordt gezet achter mijn zaak want ondertussen zit ik al ruim twee maanden in voorarrest. Ze had het heerlijk gehad, vertelde ze. ‘Lekker even helemaal niets!’
Niets? Even schoot er een moordgedachte door mijn hoofd. En ik dan? Hoe lang moet ik hier nog zitten voor er eens wat gebeurt?

Krijn was zo attent om me een drietal kaarten van Walker door te sturen. Die herinnert mij er fijntjes aan dat de overheid en Rijkswaterstaat niet blij zullen zijn met een ‘crimineel’ in hun gelederen. Volgens Walker zit een Verklaring Omtrent Gedrag er voor mij voorlopig niet in.

Dank je wel Walker!

Al vanaf het begin dat ik hier zit erger ik me aan de lucht die in het brugwachtershuisje hangt: de zurige geur van Teus in combinatie met een vleugje wiet. Onaangenaam. Ik heb de ramen opengezet en een spuitbus met oceanbreeze leeggespoten maar niks lijkt er tegen te helpen. De boel schoonmaken dus. En niet van dat slappe gedoe met zo’n klamvochtig duizenddingendoekje! Nee, ouderwets schrobben en boenen zoals mijn moeder dat vroeger aan boord deed. God wat kon dat mens te keer gaan. Alles wat in ons piepkleine roefje stond gepropt moest naar buiten, gordijnen in het sop, kleden geklopt, emmers met zeep en soda werden naar binnen gedragen en tenslotte werd al het houtwerk in de boenwas gezet. Mijn zussen hielpen mee, ik en mijn broers kregen de vuile klusjes aan dek te doen. Of het regende of niet, voor ons was de roef de hele dag verboden gebied. Je kunt achteraf wel bedenken dat het nodig zal zijn geweest; het verzamelde vuil van negen lichamen die bovenop elkaar leefden in die kleine en oh zo knusse roef moest zo nu en dan worden weggepoetst.
Ik hoop dat mijn moeders aanpak helpt. Teus is weg en tóch ruik ik hem. Bah! Er zit dus niks anders op, ik zal net zo lang schrobben tot de laatste Teus-molecuul mijn huisje uit is.

Alweer bezoek! Krijn heeft vandaag de Hinthamerbrug voor een paar uur achtergelaten om mij hier in Vught op te zoeken. Aardig bedoeld natuurlijk. Maar om nou te zeggen dat ik weer eens lekker ben bijgepraat. Nee. Krijn is duidelijk niet iemand van veel woorden. 

Ik: ‘Hoe is het daar?’
Krijn: ‘Goed.’
(stilte)
Ik: ‘Veel bootjes in de sluis?’
Krijn: ‘Mwah…’

Hij heeft een eigen pagina op Facebook: Sluismeester Krijn. Bezoek hem eens, wie-weet krijg jij hem wél aan het praten?