Officiële brief uit Dordrecht: 
Geachte heer Teus, of ik op de hoogte ben dat de Wantijbrug over de N3 vanaf 20 januari 2020 gerenoveerd gaat worden? En dat men verwacht dat dit kan gaan leiden tot extra verkeersdrukte in de stad?
Nee, hoewel mijn Dordtse Facebookvrienden me regelmatig berichten over chaos en lange wachttijden op de Papendrechtsebrug wist ik niet dat de toestand van de Wantijbrug zo penibel was. 
Een van de knelpunten – gaat de brief verder – is de u wel bekende Prins Hendrikbrug. (mijn hart maakte een sprongetje) Om alles in goede banen te leiden en te voorkomen dat de situatie op De Staart door het te verwachten sluipverkeer tot een verkeersinfarct zal leiden, zijn wij op zoek naar een ervaren… 
Even werd het me zwart voor de ogen en dacht ik zelf door een infarct te worden getroffen. Met het zweet op mijn voorhoofd las ik verder: of ik in de gelegenheid was om op korte termijn naar Dordrecht te komen en de opties van een eventuele tijdelijke benoeming te bespreken?

Groot nieuws! Om eerlijk te zijn twijfelde ik wel even of ik dit wel op FB moest delen want de manier waarop ik dit nieuwtje te weten ben gekomen is niet echt fraai. Maar ach, wat zal het!
Teus was juist even met Henk aan het wandelen toen er een aangetekende brief voor hem werd afgeleverd. ‘Geef maar hier,’ zei ik tegen de bezorger, ‘dan zet ik er wel even een krabbel onder.’ De brief droeg het logo van de gemeente Dordrecht en ik zag meteen dat die nogal gehaast en slordig was dichtgevouwen. De envelop liet zich inderdaad gemakkelijk openen.
Geachte heer Teus, 
Graag brengen wij u op de hoogte van geplande renovatiewerkzaamheden aan de Wantijbrug per 20 januari 2020. Wij verwachten dat de noodzakelijke afsluiting van de N3 zal leiden tot extra verkeersdrukte in de stad. Een van de knelpunten is de u wel bekende Prins Hendrikbrug…
Verder kon ik niet lezen want aan de overkant kwamen Teus en Henk aangelopen. Voordat ik de brief gauw terug in de envelop stopte viel mijn oog nog net op de zin: ‘zou u er eventueel voor voelen om…’
Ik moest een juichkreet onderdrukken. Het zal toch niet waar zijn? Teus terug naar Dordrecht en ik eindelijk de enige en echte brugwachter op de Hinthamerbrug!

‘Wat is er dan aan de hand met je dochter?’ vroeg ik door de telefoon. Ik had Tilly voorgesteld om vanavond eens bij haar thuis af te spreken. 
‘Mandy heeft liever niet dat ik jou zie.’
‘Waarom niet?’
‘Ze vindt het niet passen voor iemand van mijn leeftijd.’
‘Wat heeft dat er nou mee te maken?’
‘Hé get mam! roept ze dan, je gaat me toch niet zeggen dat jij op jouw leeftijd nog iets met een vent wil! Blijkbaar vindt Mandy het onsmakelijk dat haar oude moeder nog iets… iets voelt.’

Het wordt steeds ingewikkelder om Tilly in het brugwachtershuisje te ontvangen. Teus zit als een soort kwaadaardige schoonmoeder klaar om haar het hemd van het lijf te vragen. Soms op het onbeschofte af!

‘Vertel eens, wat doet je vader?’ (de arme man is al 38 jaar dood!)

Om Tilly te behoeden voor nóg meer van dit soort vragen loods ik haar dan snel naar buiten en zoeken we een café waar we ongestoord kunnen praten. Tilly en ik hebben elkaar veel te vertellen. Allebei hebben we een lang leven achter ons en het is alsof we al die jaren in korte tijd willen inhalen. 

Zónder Teus erbij.

Herinnering

Nu ik zie hoe de prille liefde tussen Krijn en Tilly opbloeit, moet ik automatisch terugdenken aan mijn tijd met Roos. Alweer een jaar geleden! Hoe zou het met haar gaan? En zou ze nog wel eens aan me denken? 

Teus snapt gewoon niet wanneer hij ergens teveel is! Toen ik gisteren met Tilly binnenkwam en hem een subtiele hint gaf om ‘even’ weg te gaan deed hij alsof hij dat niet begreep. Zelfs toen ik hem met een niet mis te verstaan ‘opzouten’-gebaar suggereerde om ‘eens een flink eind met Henk te gaan lopen’, bleef hij quasi onschuldig zitten en begon tot overmaat van ramp Tilly uit te horen. 

Volgens mij kan ie het niet hebben dat ik een vriendin heb! 

Wat nu? Thuis bij Tilly is geen optie want zij heeft een bemoeizuchtige dochter in huis en hier op de Hinthamerbrug zitten we dus opgescheept met een ziekelijk jaloerse brugwachter.

Deze foto van mijn lieve FB-vriendin Henny is het levende bewijs dat een goed gesprek met je hond verder gaat dan; Zit! Kom voor! Down! Brááááf of foei!
​

Dagelijks voer ik hele gesprekken met Henk. Wij begrijpen elkaar. Tenminste, dat dácht ik. Tot gisteren. Op mijn eerste les op de hondenschool kreeg ik te horen dat ik ‘niet effectief’ met Henk communiceer. Wát nou niet effectief!? Volgens mij begrijpen Henk en ik elkaar prima! Wanneer ik zoiets zeg als: ‘baasje gaat even een boodschapje doen, zorg jij er ondertussen voor dat alles goed gaat op de brug?’ dan luistert Henk met zijn kop een beetje schuin en ik zie gewoon aan hem dat ie me begrijpt. Maar nee, dat mág dus niet van de hondenleraar. Het moet kort en helder zijn. 

Zitten - Henk zit!
Komen - Henk kom voor!
Liggen - Henk down!
Beloning - Henk brááááf (hoge stem)
Ondeugend - Henk foeoeoeiii! (lage stem)

Na dat eerste lesuurtje was ik volkomen gevloerd. Henk daarentegen had het geweldig naar zijn zin met de andere honden en reageerde totaal niet op mijn zojuist geleerde commando: ‘Henk-kom-voorrr!’ 
Pas toen ik zei… ‘nou dan moet je het zelf maar weten maar baasje gaat nu naar huis terug want ik ben zo onderhand wel toe aan een stevige kop brugwachterspleur’… ja, toen kwam ie.