bericht #18 van sluismeester krijn

Gisteren maar weer eens geconstateerd hoe diep de dierenliefde bij Teus eigenlijk zit. Niet zo diep dus. Die paar regendruppels weerhielden hem er blijkbaar van om Henk fatsoenlijk uit te laten. De deur van het brugwachtershuisje werd even op een kier gezet en Teus spoorde Henk aan ‘om zelf maar even een plasje te doen’. 
Ik kon het niet langer aanzien. ‘Laat mij maar even’, zei ik. Teus knikte me net iets te snel en het volgende moment liep ik met Henk de stromende regen in. Die leek gelukkig nergens last van te hebben, opgewekt blaffend rende hij achter de kraaien aan en begroette kwispelstaartend een kouwelijk bibberende hazewind. 
In de verte kwamen twee gedaanten onze kant opgelopen, een dame met een klein hondje. Beiden waren gekleed in precies dezelfde gele regenponcho. Het hondje keek ons vanonder zijn capuchon ongemakkelijk aan alsof hij zich een beetje schaamde voor zijn outfit. 
‘Caesar houdt niet zo van regen,’ zei de vrouw en daarbij keek ze precies zo als haar hond, ’ ik trouwens ook niet.’ Ik wist niet zo goed wat ik hierop terug moest zeggen. Pal voor mij stond het bewijs dat mensen op hun huisdier gaan lijken. Maar ja, zoiets zeg je natuurlijk niet.

​