bericht #26 van sluismeester krijn

1e Date

Gisterenavond mijn eerste date met Ankie gehad. Doodeng! Ik zou haar op het station ontmoeten want Ankie zou met de trein vanuit Bergen op Zoom komen. ‘Kan ik lekker een wijntje drinken.’ 
Natuurlijk was ik veel te vroeg op het station. Zenuwachtig liep ik langs de winkeltjes, bladerde door een paar tijdschriften in de kiosk zonder dat iets me wist te boeien en voor alle zekerheid kocht ik een rolletje pepermunt (voor de frisse adem). Mijn nieuwe pak voelde aan als een dwangbuis, in de weerkaatsing van een etalageruit zag ik mezelf staan: een kruising tussen een doodgraver en een zware crimineel. Wat zou Ankies eerste indruk zijn? 

Precies op het afgesproken tijdstip kwam ze de trap afgelopen. Ze leek wat ouder dan op de foto; een moe en tobberig gezicht onder een futloos kapseltje. ‘Ik ben dus Ankie…’, zei ze met een dun stemmetje. Al gauw bleek dat we geen van beiden grote praters zijn. Ik dronk voor mijn doen veel te veel om alle ongemakkelijke stiltes maar niet te hoeven voelen. 

Na een klein uurtje sprak Ankie de verlossende woorden: ‘kom, ik moest maar weer eens op huis aan.’ Opgelucht bracht ik haar naar het perron en toen de trein eindelijk het station binnenreed gaven we elkaar vluchtig een hand, ‘Nou tot ziens dan maar...’.