bericht #34 van brugwachter teus

 
Op het lila bestelautootje las ik een bescheiden poging tot poëzie: 
De Bloemerette 
Bij rouw en trouw
De mooiste boekette 
Het ingepakte voorwerp dat de bezorgster uit de auto tilde deed echter in niets denken aan een boeket. ‘Kijk maar uit’, zei de vrouw met een rasperige rookstem, ‘Ik heb er net mijn klauwen aan opengehaald.’
Voorzichtig pakte ik het aan, door het papier heen staken gemene stekels. Het kon niet missen: Nelly’s verjaardagscadeau! Hoewel ze onderhand beter zou moeten weten geeft ze me elk jaar weer een plant. Ze snapt ondertussen heus wel dat ik er niet van hou en dat haar plantjes bij mij een wisse dood tegemoet gaan. Ze doet het erom, het zal iets met haar boosaardige geest te maken hebben. In het begin hadden haar attenties nog iets aandoenlijks. Zo kreeg ik van haar ooit een potje slaapkamergeluk. Van de wellustige blik waarmee ze me dat aanbood word ik nog wel eens zwetend wakker. Gelukkig gaf dat plantje al na twee weken de geest. Nelly is echter vasthoudend, in de loop der jaren bleken haar planten steeds meer ‘hufterproof’. Planten dus die gedijen op verwaarlozing. Haar sanseveria bijvoorbeeld heeft het 3 jaar zonder water uitgehouden voordat ik hem eindelijk kon wegkieperen.
Ik hou niet van planten en Nelly weet dat. Toch ontroert het me dat ze aan me heeft gedacht. Misschien dat ik haar cactus ditmaal wél in leven ga houden.