bericht #35 van brugwachter teus

Fout snoep

‘Kijk mam, slingers! Hij is jarig!’ Achterop zijn moeders fiets zat een te groot jongetje in een te klein kinderzitje. De moeder had zichtbaar moeite om de fiets, met aan het stuur ook nog eens twee propvolle Dirk-tassen, in bedwang te houden. Alles aan haar straalde een dodelijke vermoeidheid uit; van haar futloze slierthaar, de sjofele kleding tot de neerslachtige tred waarmee ze haar fiets naar huis duwde. 
‘Goed geraden, ik ben jarig!,’ zei ik met mijn kindvriendelijkste stem, ‘en daarom trakteer ik. Jullie willen zeker wel een snoepje?’ Het jongetje stak een hebberig handje richting de schaal met toffees.
‘Als je het maar laat Jorrit!’ gilde de moeder, ‘Wat had ik je nou gezegd? Nóóit snoepjes aannemen van vreemde mannen!’ Ze draaide zich met een ruk om naar mij. ‘Smeerlap!’

Wat was dat nou? Waarom zei ze dat? Perplex bleef ik midden op de brug achter. In de ruiten van het brugwachtershuisje zag ik mezelf weerkaatst. Ik probeerde mezelf te bekijken zoals de vrouw me had gezien: een oudere man met een feestmuts op en met een schaal toffees in zijn hand. Ja, misschien zag dat er inderdaad eigenaardig uit. Maar om me dan meteen een smeerlap te noemen? Van het ene op het andere moment had haar opmerking me van een feestvarken veranderd in een enge man, type kinderlokker. 
Lamgeslagen sjokte ik mijn huisje binnen en probeerde mezelf te troosten met een chocoladetoffee. ‘Knak’ hoorde ik ergens achter in mijn mond. Ook dat nog! Mijn laatste vulling was blijven steken in zo’n heerlijke kleeftoffee.

​