bericht #41 van brugwachter teus

Aan de overkant stopte midden op de brug een zwarte auto, half op het voetgangersgedeelte. In drie passen stond ik naast de auto, tikte tegen de geblindeerde autoruit en riep tegen mijn eigen spiegelbeeld: ‘Wit u onmiddellijk doorrijden? U hindert het weg- en waterverkeer!’  
Met een lichte zoem schoof het autoraampje naar beneden, op de bestuurdersplaats zat een man in een smetteloos wit overhemd die me vriendelijk toeknikte. ‘Meneer Teus?’ 
‘Eh ja?’, stamelde ik, niet bedacht op deze keurige verschijning. ‘Meneer, het is beter als u uw auto even dáár zet. Hier heeft u zo een fikse prent.’
‘Dat zien we dan wel weer.’ De man stapte uit, gaf me een hand en liep langs mij heen het brugwachtershuisje binnen. ‘Kijk, precies wat ik vermoedde, lekker warm en vochtig hier.’ Het moet op dat moment van de dag al zo’n 42 graden binnen in het huisje zijn geweest. De hoge temperatuur leek de man echter niet te deren, hij bleef er ongekreukt en fris uitzien. ‘Complimenten meneer Teus, uitstekende condities voor ons experiment.’
‘Experiment?’
‘Ik zal het u even uitleggen.’ De man nam plaats op mijn enige stoel en keek goedkeurend rond. ‘Zoals u misschien heeft gelezen start de gemeente Den Bosch met een experiment om legale wiet te gaan kweken. U begrijpt, wij als gemeente willen dat deze handel uit de criminele sfeer wordt getrokken. Nu zijn we dus op zoek naar geschikte plaatsen om deze legale wiet te gaan produceren, het liefst in panden van de overheid. Uw brugwachtershuisje valt in de categorie ‘semi-overheid’.  
‘Ik moet helemaal niks van die rommel hebben!’, zei ik beslist. ‘Semi-overheid of niet, u zoekt maar een andere plek.’ 
‘Meneer Teus…’, de stem van de man bleef vriendelijk maar zijn ogen leken zich iets te vernauwen, ‘als tegenprestatie voor uw medewerking aan dit experiment kunt u rekenen op een aardige vergoeding.’
‘Ik ben niet te koop!’
‘Vijftienhonderd en drieënzeventig euro, meneer Teus.’ De man keek me strak aan. ‘Da’s toch niet niks? En zó in het handje.’
Ik schrok niet zozeer van de hoogte van het bedrag als wel omdat het exact was wat ik Dimphy had moeten betalen. Kon hier nog sprake zijn van toeval? 
‘Fijn,’ zei de man, ‘dat is dan geregeld. Morgen komen we de plantjes brengen.’
​