bericht #70 van brugwachter teus

Met wapperende haren steekt ze net voor een passerende bus, schuin de Hinthamerbrug over en gooit haar fiets tegen het brugwachtershuisje. Ik weet bijna zeker dat ik haar eerder heb ontmoet. Maar wie is het ook al weer? Haar gezicht komt me vagelijk bekend voor maar er plakt geen naam aan vast. 
‘Ha bruggenmannen, hoe is het hier?’ roept ze terwijl ze lachend door een windvlaag het huisje binnen wordt geblazen. Blijkbaar kent ze ons wel! 
Henk begint blij te kwispelstaarten, die weet dus wie zij is. Maar Henk hoeft geen namen te onthouden. Ik wél. Hoe ik ook prakkezeer, er schiet me zo gauw geen naam te binnen.  
‘Hoe is het?’ zeg ik gladjes, ‘leuk om je weer eens te zien!’
‘Goed,’ zegt ze, ‘ik dacht, ik ga eens kijken hoe mijn twee mennekes het maken!’
‘Ik zal je even aan mijn collega voorstellen’, probeer ik, ‘dit is Krijn.’ Nu maar hopen dat ze haar naam aan Krijn noemt. 
‘Doe niet zo gek Teus!’ roept ze, ‘zal ik niet weten wie Krijn is?’ Lieve help, ik val door de mand! Is dit het begin van het grote vergeten? De ouderdom? Hoe kan het dat ik de naam ben vergeten van deze prachtige vrouw? Was het niet iets met een K? Katinka? Klazien? Nee. Kato, Kelly… 
Dan hoor ik Krijn tegen haar zeggen: ‘Kopje koffie Imke?’
I-M-K-E! Natuurlijk, Imke! Godzijdank!
Als ze na een halfuurtje weer verder gaat zegt Krijn treiterig: ‘jij had echt geen flauw benul wie het was hè?’
‘Tuurlijk wist ik dat wel,’ snauw ik. Snel sla ik de krant open op zoek naar de sudoku. Sudoku’s schijnen goed te zijn om verkalkte hersens te trainen.