bericht #76 van brugwachter teus

Paardenworst
Voor het raam stond een vrouw te gebaren of ze binnen mocht komen. Ergens kwam ze me bekend voor al wist ik niet zo gauw waarvan. ‘Hééé Teus, ik hab wat voor je,’ klonk het in onvervalst Dordts. 
Heerlijk toch om dat taaltje af en toe te horen! ‘Kom binnen,’ zei ik, ‘zo te horen hebben we een schapenkop op visite.’ 
‘Jazekers! Marrie van de Merwe,’ ze schudde Krijn en mij hartelijk de hand, ‘vanochtend hab ik een stukkie áchte Dordtse paardenworst van Verkárk voor je gehaald. Hij was nog warrem hééé. Ik dach… ’t zal dat ventjie daaro goeddoen!’
Uit haar enorme tas diepte ze een papieren zak op. ‘Hiero,’ zei ze, ‘de smaak van thuis.’
Opmerkelijk toch hoe krachtig het geheugen via je neus en smaak werkt! Meteen al bij de eerste hap paardenworst was ik terug in Dordrecht. Op de smaak van sappig vlees slenterde ik langs de havens en kauwend op het knapperige velletje stond ik op de Prins Hendrikbrug uit te kijken over het Wantij. 
‘Eet je alles alleen op?’ hoorde ik in de verte Krijn zeggen en toen ik mijn ogen opende zag ik ook Henk kwijlend naar het laatste stukje worst in mijn hand staren. Ik was weer terug in Den Bosch.