bericht #8 van brugwachter teus

Oud&nieuw

Als je, zoals ik, 41 jaar in hetzelfde brugwachtershuisje hebt gewoond, voegt je lijf zich naar zo’n huisje. Zelfs in het pikkedonker wist ik er feilloos alles te vinden. Ik had geen licht nodig om me daar te kunnen verplaatsen. Het huisje zat in mijn lijf.

Het zit er nog steeds, want nu ik hier sinds een week woon is het nét of ik me voortbeweeg met een ondeugdelijk navigatiesysteem. Ik volg oude ingesleten routes dwars door een nieuw wegennet. Gevolg: constant bots ik tegen stoelen en muurtjes op, grijp in het luchtledige om een niet aanwezig kastje te openen en vannacht pieste ik naast de pot omdat de pot niet op de plek stond waar ie 41 jaar had gestaan. 

Is het de verandering? Of tóch ouderdom? Een lijf dat alleen nog vaste patronen weet te volgen. Met ogen die niet meer waarnemen wat er is, die alleen nog zien wat er was.
​