bericht van sluismeester krijn

​PUZZELBEZOEK 2
‘Hoi!’ In de deuropening stond een jongetje dat me nieuwsgierig aankeek. ‘Ik kom hier vanmiddag puzzelen.’
Achter hem zijn moeder die verontschuldigend naar me glimlachte; ‘alleen als het meneer uitkomt Constantijn…’
‘Natuurlijk komt dat uit!’ zei ik. ‘Ga lekker zitten, dan zet ik een sterke kop thee.’
Maar Constantijn had helemaal geen zin om te gaan zitten. Eerst maar eens goed kijken hoe zo’n brugwachtershuisje er van binnen uitziet. Meteen viel zijn oog op het indrukwekkende bedieningspaneel met al die knoppen. Sowieso hadden knoppen altijd al een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Constantijn uitgeoefend; liften, afstandsbediening, autoraampje, wasmachine, PlayStation… knoppen vroegen erom om ingedrukt te worden en nu hij hier toch in het brugwachtershuisje was, kon hij mooi de brug eens opendraaien. Veel leuker dan puzzelen. Met een voorzichtige vinger drukte hij op de rood-verlichte knop. Onmiddellijk vulde het huisje zich met het schelle gerinkel van de bel voor de slagbomen…
In één sprong was ik bij het bedieningspaneel om de procedure te onderbreken. Net op tijd. De bel zweeg, op straat keken de paar voorbijgangers verbaasd naar het brugwachtershuisje. Ik haalde diep adem, ‘Dat kan je maar beter niet doen Constantijn!’
Even later zaten we met een kop thee rond de puzzel. Maar om nou te zeggen dat we erg opschoten, nee. Moeder Renske staarde de hele middag met een dromerige blik over het water van de sluis. ‘Kijk, in dat kleine huisje aan de overkant heb ik ooit nog gewoond.’ En Constantijn? Zo op het oog leek hij helemaal verdiept in de puzzel. Maar als je goed keek verscheen er zo nu en dan een grote glimlach op zijn gezicht.