gast #4 schrijfwedstrijd

Het ziet er klein uit van buiten. 
‘Toch geen stapelbedden?’ app ik naar Eko. Stapelbedden benauwen me.  
Bij de receptie word ik hartelijk ontvangen door Krijn. Hij vraagt gelukkig niet om een boekingsbevestiging, die heeft Eko namelijk.
‘Deze is van kamernummer één.’ Krijn overhandigt me een sleutel. ‘Ik ben hier tot tien uur vanavond. Maar ik denk niet dat u mij nodig gaat hebben.’ Een knipoog.
Ik hoop dat Eko snel komt. Ik vind het naar om alleen in de kamer op hem te moeten wachten. 
‘Normaal gesproken vertel ik graag over dit huisje en de omgeving, maar dat kan later ook nog. Een fijn verblijf!’ Weer een knipoog. 
De sleutel verdwijnt in het sleutelgat van deurnummer één. 
Het is donker. De lichtschakelaar is snel gevonden. 
Ik word overvallen door allerlei indrukken. Een gezellige kamer met tweepersoonsbed (gelukkig!) zijn nog te bevatten. Maar de rest niet. Er schalt ineens muziek van Buena Vista Social Club door de kamer. De vloer is bezaaid met rozenblaadjes, die kleuren bij de muren. Eko ligt grijnzend op het bed met een roos in zijn hand. 
Er schieten tranen in mijn ogen, omdat ik ineens zijn geheimzinnige gedrag begrijp en het zogenaamde overwerk waardoor ik alleen moest reizen. Ook de knipogen van Krijn zijn nu te plaatsen.
De vraag of ik met hem wil trouwen, had op geen enkele andere plek mooier geklonken dan daar, tussen de kades van de Zuid-Willemsvaart, met het fenomenale uitzicht op de weerkaatsing van lichtjes op het water.