​Marion Kerkhof beleefde een magische nacht in het Hinthamerhotel.
GAST 7.
Daar liep ik dan, in mijn eentje, door de Bossche straten. Nergens kon ik nog terecht. Ik loop naar de brugwachter toe. Sluismeester Krijn is altijd wel in voor een praatje en is er vaak nog tot laat. Hij is blij mij weer te zien, maar schrikt van mijn situatie.
Hij kan mij niet weer de straat op laten gaan en zegt mij dat hij nog wel een kamer vrij heeft in het nieuwe Hinthamer Hotel, die ik zolang mag hebben.
Hij geeft mij de sleutel van kamer twee, een zeer zeldzame dubbel sleutel zegt hij nog. Ik begreep het niet helemaal, bedankte hem en nam de sleutel aan. Ik was te moe om nog vragen te stellen en wilde het liefst zo snel mogelijk slapen.
In de nacht word ik wakker, want ik moet plassen, omdat er maar één wc is draai ik mijn kamerdeur op slot.
Wanneer ik terugkom heb ik niet in de gaten dat ik de dubbel sleutel andersom heb. En ik ben dan ook tot stomheid geslagen wanneer ik ineens een hele andere middeleeuwse gang ben binnengekomen.
Zie ik dat goed of verbeeld ik het mij maar? Mijn nieuwsgierigheid wekt mij en ik loop verder door de donkere ondergrondse gang. Bij iedere stap die ik zet gaat er automatisch een fakkel aan, zodat ik al het sprookjesachtige kan zien verschijnen. Vol ongeloof kijk ik mijn ogen uit. Dit had ik nooit verwacht. Daar sta ik, plots, midden in de allermooiste kamer van mijn stad.

​GAST 6
de overnachting in het Hinthamerhotel van Marieke Barteling
Met het romantische idee van de clochards in Frankrijk ,slapend onder de brug in mijn hoofd, besloot ik om een kamer te boeken in het Hinthamerhotel. Slapen onder een brug, het leek me wel wat. Ik had al eens eerder een praatje met Krijn gemaakt en ik leerde Krijn kennen als een bijzondere man, in eerste instantie wat stug. Maar Krijn bleek een uiterst vriendelijke rustige man, met een hart van goud. Toen ik aankwam kreeg ik de sleutel van kamer 5, dit bleek de kamer te zijn aan het einde van de gang links. Hoorde ik op de trap nog het geklets van mensen, het geluid van de auto’s en getoeter in de verte, eenmaal in de gang beneden was het stil, sereen stil. Ik liep naar mijn kamer en opende de deur. Ik stapte een kleine kamer in, stijlvol ingericht. Het voelde gezellig en vertrouwd. De kamer was netjes en het voelde meer als een logeerkamer bij vrienden. Ik keek uit het kleine raampje en zag boven mij het staal van de brug en ik keek over de zuid Willemsvaart de verte in. In de stilte hoorde ik het geluid van staal op staal als er een auto of een bus over de brug reed, bijna in een vaste cadans. Met dit geluid op de achtergrond viel ik in slaap en die nacht vertelde de brug mij ,in mijn dromen, over alles wat hij had meegemaakt in de afgelopen 195 jaar.

Dag Sluismeester Krijn,
Wat een verrassing, dat artikel over jou en je brugwachtershuisje.
Ik zwaai altijd maar begrijp goed dat jij nooit terug zwaait. Jij moet brugwachten. Dat is al een verantwoordelijke klus en nu heb je er weer een verantwoordelijke klus bij. Sleutels overhandigen aan je hotelgasten.
Ik ben getrouwd met een schipperszoon, daarom moet ik je vertellen wat mij is overkomen toen ik van jou de sleutel van kamer 5 kreeg.
Ik mocht als landrot meevaren met de ouders van mijn verloofde, nu mijn echtgenoot. Mijn schoonvader, ooit schipper van de Isala 5, vertelde mij in de stuurhut prachtige Rijnsagen. Ik houd van verhalen, maar ook van mijn verzameling sleutels. Sleutels hebben voor mij meerdere betekenissen. Niet alleen handig om deuren te openen en te sluiten, maar spreekwoordelijke betekenissen waar geen sleutelmaker raad mee weet. De Rijn heeft sagen, maar mijn sleutels ook. Lang geleden raakte ik een sleutel kwijt. Hoe ik ook bad, Antonius luisterde niet. Maar, nu komt dan de clou van dit verhaal. Houd je vast. Ik stak de sleutel van kamer 5 in het slot en duwde de deur open en zag tot mijn schrik dat de kamer bezet was. Wie prijkte daar op het bed?
LORELEI!
In haar hand droeg ze mijn verloren sleutel die op al mijn deuren past, net als jouw hotelsleutels opgepoetst met liefde en toewijding.
Krijn, ik wens jou nog fijne jaren met het geven van vertrouwen aan schippers, schepelingen en hotelgasten.
Ik blijf naar je zwaaien!
Marijke opslag 

Het ziet er klein uit van buiten. 
‘Toch geen stapelbedden?’ app ik naar Eko. Stapelbedden benauwen me.  
Bij de receptie word ik hartelijk ontvangen door Krijn. Hij vraagt gelukkig niet om een boekingsbevestiging, die heeft Eko namelijk.
‘Deze is van kamernummer één.’ Krijn overhandigt me een sleutel. ‘Ik ben hier tot tien uur vanavond. Maar ik denk niet dat u mij nodig gaat hebben.’ Een knipoog.
Ik hoop dat Eko snel komt. Ik vind het naar om alleen in de kamer op hem te moeten wachten. 
‘Normaal gesproken vertel ik graag over dit huisje en de omgeving, maar dat kan later ook nog. Een fijn verblijf!’ Weer een knipoog. 
De sleutel verdwijnt in het sleutelgat van deurnummer één. 
Het is donker. De lichtschakelaar is snel gevonden. 
Ik word overvallen door allerlei indrukken. Een gezellige kamer met tweepersoonsbed (gelukkig!) zijn nog te bevatten. Maar de rest niet. Er schalt ineens muziek van Buena Vista Social Club door de kamer. De vloer is bezaaid met rozenblaadjes, die kleuren bij de muren. Eko ligt grijnzend op het bed met een roos in zijn hand. 
Er schieten tranen in mijn ogen, omdat ik ineens zijn geheimzinnige gedrag begrijp en het zogenaamde overwerk waardoor ik alleen moest reizen. Ook de knipogen van Krijn zijn nu te plaatsen.
De vraag of ik met hem wil trouwen, had op geen enkele andere plek mooier geklonken dan daar, tussen de kades van de Zuid-Willemsvaart, met het fenomenale uitzicht op de weerkaatsing van lichtjes op het water.

‘Goedemiddag, receptie Hinthamerhotel.’
Ik zoek nog steeds naar de juiste toon om als receptionist van het Hinthamerhotel de telefoon op te nemen. Soms vrees ik dat er tóch nog een restje sluismeester in mijn stem doorklinkt. Nou ben ik nooit een man van veel woorden geweest maar in het verleden kostte het me geen enkele moeite om via de marifoon met een schuttende binnenvaartschipper te kletsen. Daarentegen weet ik me geen raad als ik bijvoorbeeld een dame uit Loenen moet informeren of de kamers ook zijn voorzien van een föhn.
‘Nee…’
‘Pardon?’
‘Géén föhn.’
Sla ik nou wel of niet de juiste toon aan? Ik doe in elk geval mijn best om klantvriendelijk te klinken. Maar of het ook lukt? Feit is dat de dame uit Loenen onmiddellijk heeft opgehangen.

​Vrijheidsbrug
Die explosie gisternacht. Een oorverdovende dreun door de hele stad. Het ijzeren brugdek van 160 vierkante meter als een veertje opgetild en op de kade gekwakt. Een hel van scheurend ijzer, donderend puin, waterkolken. Eèn sluisdeur en de kamers beneden hebben het overleefd, ziet Krijn Senior de volgende dag.
‘We sliepen goddank niet thuis maar bij moeder. Bang dat zoiets zou gebeuren. De Duitsers in het nauw, de Britten rukken op vanuit het oosten. Als ze over de Graafseweg komen, moeten ze mijn brug over.
Vannacht liggen we weer in ons eigen bed. Kleine Krijn is bij oma gebleven. Het is donker, nergens verlichting. Stil, soms motorgeluid in de verte. Geen explosies, alle bruggen zijn al verwoest.
Ik ben wakker. Jans ook, die draait van haar ene kant op de andere. We zeggen niks, luisteren naar elk geluidje.
We horen geschuifel. Het komt dichterbij. Praten ze nou Engels? Raar accent. In ieder geval geen Duits. Jans en ik zien schaduwen boven ons. Ze wankelen over de sluisdeur en dan over planken de kade op.
Man, krijg nou een gewei. Mijn brug het paard van Troje. Wie had dat gedacht Hinthamertje. Jans knijp eens in m’n arm. Denk jij wat ik denk? Ze zijn gekomen, echt waar. Heel andere helmen, een soort soepbord. De overwinning loopt de stad in over sluis Nul! Godsamme, Jans!’
Driekwart eeuw later kraakt en schuurt de sluisdeur soms van wat ie allemaal weet. De rust is weergekeerd. Vrede in het hotelbed. Stilte alom.
Willem Meyboom

Grote drukte bij de receptie van het Hinthamerhotel! De inderhaast opgetrommelde BOA’s hoefden gelukkig niet in te grijpen omdat de menigte zich op de Hinthamerbrug keurig aan de anderhalve-meter-regel hield.

​Het was een warme, zonnige dag, afgelopen vrijdag. Na een week hard werken moest ik er even een paar dagen tussen uit. Ik boekte via Airbnb een hotelkamer in Den Bosch. Vooral het maritieme uitzicht uit de beschrijving trok mij als geboren Rotterdammer, wonend op het eiland van Dordrecht erg aan.
Eénmaal aangekomen in Den Bosch werd ik vriendelijk ontvangen, hmmm, Dordrecht, zei de receptionist met een glimlach. Ik kreeg de sleutel van mijn kamer, alwaar ik mijn koffer netjes parkeerde.
Na een gezellige en Corona verantwoorde avond op een Bosch terras kwam ik later die avond terug in mijn kamer.
Ik viel heerlijk in slaap, maar midden in de nacht werd ik opgeschikt, ik had een nare nachtmerrie:
Weken heb ik in Dordrecht moeten omrijden omdat de wantijbrug afgesloten was, op drukke dagen kostte mij dat een uur extra.... Maar waar kwam deze droom opeens vandaan?
Wacht eens even.... Nu ben ik toch echt wakker, maar hoor ik nog steeds een stem over drukte in de stad, over de burg die niet open kan, over broodjes bal.....
Waren de biertjes verkeerd gevallen? Gelukkig viel ik niet snel daarna toch weer in slaap.
's ochtends aan de gezamenlijke ontbijttafel werd het me duidelijk, Teus! Buurman! riep ik enthousiast, wat doe jij nou hier? Proefslapen, zeg je?
We kijken door het raam en kwamen tot de conclusie dat ondanks het fraaie uitzicht hier, er toch niets gaat boven het uitzicht op Villa Augustus, de bioscoop en de molen vanaf de Prins Hendrik burg.
En daar zit je dan 's ochtends vroeg aan de Teusbitter.

ZIT EEN VAKANTIE ER DIT JAAR - VANWEGE HET CORONAVIRUS – NIET IN?
NIET GETREURD! BOEK EEN FANTASIEOVERNACHTING IN HET HINTHAMERHOTEL EN JE SLAAPT EXCLUSIEF EEN NACHTJE ONDER DE BRUG!  HIERONDER LEES JE DE ERVARINGEN VAN MONIEK
GAST 1.
Sinds een jaar of 4 slenter ik als Bosschenaar met mijn vriendje uit een andere stad, door mijn Den Bosch. Dat is echt fijn. Na al die tijd was ik bijna vergeten in wat een majestueus bolwerk ik al ruim mijn halve leven woon. Overal mooie inkijkhoekjes, verrassend pittoreske pleintjes, zorgvuldig geconserveerde oudheid en altijd in stilte gehulde doorgangen naar een volgend adembenemend moment met persoonlijke herinneringen. Ik kan weer echt van mijn stad genieten, zo mooi. Maar dan. Als we samen de Zuid-Willemsvaart oversteken, richting de Hinthamerstraat. 
We stoppen dan altijd even voor een praatje bij Krijn en het Hinthamerhotel. Eigenlijk is Krijn de enige die ik ken die zo zwijgzaam is, maar o zoveel te vertellen heeft. Alleen al als je door de ruit naar binnen loert, zie je zijn rijke leven aan je voorbijtrekken. Verdrietig hoe het met zijn lief gelopen is, fijn dat hij die prachtige foto nog aan de wand heeft hangen. 
“Kom anders eens kijken”, had Krijn die middag ons gezegd, waarna we met grote verwachting afdaalde naar de hotelkamers. De gang, even feeëriek als de bonte verzameling uit zijn tijd als sluiswachter, lachte ons toe. Het was de kamer direct onder de hotelreceptie waaraan we ons hart hebben verpand.
Gevuld met Brabants bont, rozenkransen, bidprentjes en andere religiosa, bevreemdende steampunkkunst van lokale ambachtslui en ontelbaar veel gezelschapsspellen, lieten we ons vollopen met de goede bedoelingen van Krijn. Eigenlijk wilden we niet meer weg. Zo vangt Krijn zelfs de meest gewortelde Bosschenaar. Heerlijk toch?

meer info over de schrijfwedstrijd klik hier 

​1e gasten!
Vannacht de eerste hotelgasten ontvangen. Met een royale korting mochten deze twee studentes een nachtje proefslapen in de luxe Hinthamersuite met sluiszicht. Op het evaluatieformulier dat ze vanochtend voor me invulden las ik dat ze heerlijk hadden geslapen. Bovendien kreeg ik complimenten voor de gebakken eieren met spek die ik als ontbijt serveerde. Jammer genoeg werd het sanitair met een magere 5- beoordeeld.