foto peer reede
Nieuwe brugwachter voor Bossche Hinthamerbrug 

‘Een klein huisje naast een brug, dát wilde ik’
​
‘s-HERTOGENBOSCH – Het brugwachtershuisje bij de Hinthamerbrug in ’s-Hertogenbosch krijgt per 1 april weer een brugwachter. Teus is brugwachter in hart en nieren en tot vorige maand werkzaam op ‘zijn’ Prins Hendrikbrug in Dordrecht. Het wel en wee van brugwachter Teus is te volgen op zijn Facebook-pagina met inmiddels ruim 1.800 volgers.

41 jaar bediende Teus de brug in Dordrecht. Ook toen in 1996 werd overgegaan op centrale brugbediening bleef hij op zijn post. De brugwachter gelooft niet in camera’s en bediening op afstand. “Je moet er met je neus boven opzitten”, aldus Teus. “Kijk maar naar wat er vorig jaar in Zaandam is gebeurd. Als brugwachter heb je te zorgen dat het allemaal soepel en ordelijk verloopt op de brug. Dat ga ik nu ook op mijn nieuwe stek in ’s-Hertogenbosch doen.”

Eerste dag
Maandag 1 april is zijn avontuur in het huisje aan Sluis 0 gestart. De transfer van Dordrecht naar ’s-Hertogenbosch is mogelijk gemaakt door Stichting Weeshuisjes i.o. (Imke van Dillen) en het Prins Bernhard Buurtcultuurfonds. Robert Hafkenscheid midden foto (projectleider beweegbare bruggen en sluizen) en Wesley Libregts links op de foto (sluismeester) van de gemeente ’s-Hertogenbosch hebben hun nieuwe collega verwelkomd met Bossche Bollen. Teus vertelt via zijn Facebookpagina ‘Brugwachter Teus’ over zijn ervaringen, die overigens ook te volgen zijn via de website van www.bosschebrugwachtershuisjes.nl.

Tweede carrière 
Om na zo veel jaar van brug te veranderen, vergt nogal wat moed van de 67-jarige. “Ik zie het als een tweede carrière. De Hinthamerbrug is een pracht van een brug. De nieuwigheid zit er voor mij natuurlijk in dat ik voor het eerst ook een sluis onder mijn hoede krijg.” 
Teus kijkt vooral uit naar de gezellige kanten van het brugwachtersvak. “Een kletspraatje met de bootjesmensen en buurtbewoners is altijd leuk. Ik weet natuurlijk niet hoe praatgraag de Bosschenaren zijn, maar in Dordrecht was ik een aanspreekpunt voor de hele buurt. Ik ga in elk geval mijn best doen om me hier snel thuis te voelen.”
​
Hond Henk
Teus is overigens niet alleen gekomen, hij heeft zijn hond Henk meegenomen. Volgens het reglement van de gemeente is een hond officieel niet toegestaan, maar Teus stelde het als voorwaarde. “Henk is nog maar een pup, maar ik kan nu al niet meer zonder hem. En ach… geen mens die er op let, toch?”
De Dordtenaren hebben Teus met pijn in het hart laten gaan. Een keuze had hij niet, als gepensioneerde mocht hij er niet blijven wonen. “Dat dit er aan zat te komen wist ik natuurlijk al jaren, maar ik heb de gedachte steeds voor me uit weten te schuiven. Veel te laat ben ik uiteindelijk gaan kijken naar wat er zo al te huur is; seniorenflatjes, starterswoningen, eengezinshuizen… allemaal prachtig, maar ik hoef geen kookeiland of ligbad. Een klein huisje naast een brug, dát wilde ik.” 

​#brugwachterteus #bosschebrugwachtershuisjes #weeshuisjes 

Doe mee en win gratis boulderklimmen!

Onderstaand artikel is als ingezonden brief gepubliceerd in het Stadsblad , het Brabants Dagblad en Erfgoed Stem ​ 

foto boven : peter ekels
Suzanne van Hees, 12 november 2018

​Vanochtend fietste ik langs de Camping, je weet wel, dat leuke koffietentje in het oude brugwachtershuisje langs de Bossche Zuid-Willemsvaart. Daar trof ik Imke met een campingbaas-in-spé in het heerlijke najaarszonnetje. Of ik koffie wilde. Ja, dat wilde ik wel. We raakten aan de praat over het brugwachtershuisje en over de bouwrituelen waar Imke zich mee bezighoudt. Ze zei: “ik heb een zelfverzonnen beroep, daar kun je niet voor studeren”, waarop ik zei: “nou, eigenlijk toch wel!”


Oja? Hoe dan. Nu wil het geval dat ik antropoloog ben. En antropologen houden zich bezig met cultuur, en ook met rituelen. Het is heel belangrijk om rituelen uit te voeren en dingen in het leven te vieren. We zijn dat een beetje verleerd en dat is eigenlijk zonde. Want rituelen vieren markeert gebeurtenissen in het leven en geeft die gebeurtenissen een plek in het leven van mensen, en van hun omgeving. Dat schept duidelijkheid en gemeenschapszin. En dat is best welkom in deze hypergeïndividualiseerde samenleving. 


Een belangrijk soort ritueel, dat in veel samenlevingen gevierd wordt is het zogenoemde overgangsritueel, of rite-de-passage. Dit markeert de overgang van een oude naar een nieuwe status. We kennen enkele overblijfselen daarvan nog wel: het vrijgezellenfeest, de doop, de ontgroening van studenten. Iemand staat op het punt van status te veranderen, bijvoorbeeld als een jongeman gaat trouwen. Eerst wordt dan afscheid genomen van de oude status, van de jeugd. Het is goed om dat te markeren, of te vieren, want dan is het duidelijk: voor de jongeman en voor zijn omgeving. Het afscheid nemen doet soms best een beetje verdriet. Want dat is wat hij kende, en zijn omgeving ook. Dat maakt nu plaats voor het onbekende. Deze afscheidings-, of separatiefase wordt in onze samenleving gevierd met het vrijgezellenfeest. De vrijgezel komt in een afzonderingsfase, een soort tussentijd, waarin dingen geoorloofd zijn die in de oude fase (nog) niet mochten en in de nieuwe niet meer. De jongeman is in between, of in de tussentijd.


En dat is waar we nu zijn, in de tussentijd. Het brugwachtershuisje is geen brugwachtershuisje meer. Er huist geen brugwachter die dag in dag uit de brug opent om boten door te laten en die vriendelijk groet naar de passanten op de brug. We hebben het afscheid van het brugwachtershuisje goed gemarkeerd en gevierd, door uitgebreid stil te staan bij de brugwachters en hun werk. De brugwachters zijn er niet meer. Maar het huisje staat er nog wel.


In afwachting van een nieuwe bestemming is het huisje daar, in de tussentijd. Het mooie van de tussentijd, of de ‘liminale fase’ in jargon, is dat het een tijd is van bezinning. Van terugkijken op wat geweest is en op hoopvol kijken naar wat er komen gaat. Omdat de oude status is afgelegd en we ontdaan zijn van alle uiterlijke manifestatie van onze oude rol en de nieuwe nog niet van toepassing is, heerst er een soort van solidariteit. We zitten er allemaal in hetzelfde schuitje. Dat is ook het moment waar de verandering plaatsvindt. Daarom is het zo belangrijk daar ook de tijd voor te nemen. Om ruimte te nemen om in die tussenfase te bezinnen, zodat de verandering ook gevoeld kan worden en beklijft.


Nu snap je misschien ook waarom dat brugwachtershuisje zo’n fijne plek is. Want je hoeft er even niks, je mag je oude zelf even loslaten en mijmeren over wat komen gaat. De rust -en vooral de geoorloofde rust- is zo welkom in deze samenleving. Zo kunnen we ons bezinnen en even pas op de plaats maken zodat we daarna weer vol verbinding de nieuwe weg in kunnen slaan. Ik hoop dat het brugwachtershuisje nog even in deze heerlijk liminale fase mag blijven hangen, in de tussentijd…


Suzanne van Hees is Bosschenaar en cultureel en organisatieantropoloog en houdt zich met haar bedrijf Nieuw Daglicht bezig met sociale vragen in organisaties en de samenleving. www.nieuwdaglicht.nl

X foto onder peer reede

klik hier voor het hele artikel van de sociale veerkracht vloggers van Provincie Noord Brabant. 

lees hier het hele artikel 

​

Patrick Lijdsman interviewde Elvis Kalthofen  voor de uitgave over vrijplaatsen ter gelegenheid van de Atelierroute 2018 . Oplage 2.500.
Hoe Elvis van het brugwachtershuisje ene vrijplaats maakte.

foto peer reede