in staat van tussentijd
|
in staat van tussentijd
|
'In staat van tussentijd'
De zuid-Willemsvaart wordt Zuid-Willemspark, de grote schepen zullen niet terug komen, architectenbureau Bureau Lubbers heeft een bijeenkomst georganiseerd voor Bosschenaren om ideeën te laten zien en op te roepen tot participatie. Als een plek zijn oorspronkelijke betekenis verliest door de verandering van de tijd, kan een plek alles zijn of worden. Er staat nog niets vast. De plek doet herinneren aan hoe het was, maar het is niet meer zichtbaar, het is als een leeg doek waar nieuwe dromen op geprojecteerd kunnen worden. Maar het verleden schemert er nog wel doorheen, alsof het potloodlijntjes zijn die niet helemaal zijn uit te gummen. Als een plek zich ontdaan heeft van zijn functie lijkt alleen de vorm zichtbaar, alsof de ziel ontsnapt is. Door verhalen wordt deze weer gevuld en bezield. Door verhalen te vertellen en te maken krijgt de veranderende tijd betekenis. Woorden omvatten de tijd, zorgen ervoor dat het kijken transformeert in zien. Verandering/beweging krijgt betekenis als er ook stilstand is. Leegte; een moment van niets, maakt ruimte voor kijken en het vinden van nieuwe woorden (of beelden) die een nieuw inzicht geven. Heel vaak fietste ik langs Anthoniegaarde, kapper Musa, de klokkenmaker, de NOS studio van de Mediamannen, niet wetende wat zich achter die gevels afspeelt. Door project In staat van Tussentijd heb ik een inkijkje mogen nemen in individuele levens gedurende een paar maanden. Iedereen heeft een verhaal te vertellen en als je je verhaal soms een beetje kwijt bent zoals in de situatie van Gerard Tijdink kan de ander -in dit geval- sluiswachter Peter Diepenhorst, met verhalen je helpen herinneren. Verhalen maken de herinnering levend, geven identiteit en betekenis/diepte aan een leven. Gezamenlijke verhalen geven verbondenheid en een cultureel historisch besef van waaruit nieuwe initiatieven kunnen groeien. Het is belangrijk dat (kleine en grote) verhalen gehoord en herinnerd worden, in deze tijd meer dan ooit. |
Het sluishuis was als plek tussen alle andere plekken in, waar de letterlijke tijd misschien even niet bestond en waar een luisterend oor was te vinden van een empathische sluiswachter.
Zou het komen doordat het een los huisje op een brug is, gelegen aan het water waarover je weg kunt kijken alsof je in gedachten al verder vaart dan de horizon? Helpt het kijken naar water je gedachten te laten reizen? Of zijn dat slechts romantische bespiegelingen die je nu eenmaal krijgt als je naar een groot water kijkt? |