Het stekkie van brugwachter Krijn

Als bewoner van de Graafsewijk fiets ik al tientallen jaren over een van de vier bruggen van de Zuidwillemsvaart die ons van de binnenstad scheidt. Nu de binnenvaart er verbannen is, is het er een saaie bedoening geworden. Ik geef toe, ik hoef niet meer om te fietsen als de sluis open gaat, of een van de bruggen mijn directe doorgang blokkeert. Maar mijn dagelijkse zen-moment is niet meer. 

Een bijzondere ontmoeting in een van de brugwachtershuisjes die de Zuidwillemsvaart nu nog markeren. Twee speelse honden onder de ronde tafel waaraan we zitten. Brabantse koffie geserveerd in handbeschilderd porselein. Een mooi begin voor een gesprek met de geestelijk vader van Brugwachter Krijn en Teus; Jan Stroeve uit Dordrecht. Stroeve is een kunstenaar bij wie het podium en verhalen vertellen in het bloed zit. Het baasje van de tweede hond is Imke van Dillen, initiatiefneemster van de activiteiten rond deze brugwachtershuisjes.

Sedert 1 april 2019 wordt het ontzielde brugwachtershuisje Hinthamerbrug bewoont door twee geheimzinnige personen, wier stemming niet altijd even duidelijk is: Teus en Krijn. Soms weggedoken in een hoekje staren zij in de lengte van de vaart, wassen er de ramen, zitten onder de schemerlamp of runnen zij voor het oog van duizenden passanten een bescheiden wietplantage.

Vaste brugwachter Krijn, gestoken in een groene overall heeft een lekkere bos haar en is ondanks zijn Groningse vader en Friese moeder een echte Bosschenaar. Hij werd in 1956 geboren op het binnenvaartschip Hendrina II, die op het moment van de bevalling in de kom van Sluis 0 lag. “Gebaard op de vaart”, zegt Krijn wel eens gekscherend.
De kalende Teus is invalbrugwachter en heeft sedert jaar en dag zij woon-  en werkdomicile in Dordrecht. Meestal waakt Krijn over Sluis 0 én de brug, die nog slechts s zomers voor de pleziervaart open gaat. Krijn ziet toe hoe al die fietsers, auto’s, bussen en wandelaars voorbijtrekken. Dan droomt hij weg over zijn grote liefde Tilly. Toch denkt Krijn er het zijne van; al die mensen met al dat gehaast en getier. Af en toe groet een passant de lucht in en krullen zijn mondhoeken. “Hebben zij mij dus toch in hun hart gesloten”.

Echter zit Krijn nu met de handen in het haar, hoe moet het verder, de pegels zijn op. En een gouden oorring, die iedere zeevaarder vroeger droeg om in den vreemde zijn eigen begrafenis te kunnen bekostigen, heeft hij niet. Mistroostig lijkt hij zijn boeltje te pakken om voorgoed de sluis te laten voor wat de sluis is; voor de meeste een bak water, maar voor Krijn een bak emotie, vervuld van zijn vruchtwater.

We willen Krijn een hart onder de riem steken en hem onder ons houden. Met donaties kunnen we zijn verblijf aan de sluis betalen. En dan kunnen de malle ideeën dat de sluis en bruggen op afstand bedient kunnen uitgesteld worden. Hoe? Surf naar www.weeshuisjes.nl/donatie en tover een glimlach op het gezicht van Krijn. En bij alle passanten. Want wees eens eerlijk, we beleven met Krijn toch wel een zen-moment tijdens onze dagelijkse oversteekje van de Zuidwillemsvaart.

©Patrick Lijdsman  24 02 2020